Reading of the Word of God
Alleluia, alleluia, alleluia
Whoever lives and believes in me
will never die.
Alleluia, alleluia, alleluia
Sirach 48,1-4.9-11
Then the prophet Elijah arose like a fire, his word flaring like a torch. It was he who brought famine on them and decimated them in his zeal. By the word of the Lord he shut up the heavens, three times also he brought down fire. How glorious you were in your miracles, Elijah! Has anyone reason to boast as you have?- taken up in the whirlwind of fire, in a chariot with fiery horses; designated in the prophecies of doom to allay God's wrath before the fury breaks, to turn the hearts of fathers towards their children, and to restore the tribes of Jacob. Blessed, those who will see you, and those who have fallen asleep in love; for we too shall certainly have life.
Alleluia, alleluia, alleluia
If you believe, you will see the glory of God,
thus says the Lord.
Alleluia, alleluia, alleluia
While we are already in the heart of the path of Advent, the liturgy presents us with a passage from the book of Sirach, quoted in today's Matthew's Gospel (17:10-13). Jesus, coming down from the mountain after the Transfiguration, speaks of the tradition that considered the great prophet Elijah the precursor of the Messiah. Jesus confirms that in fact Elijah has already come, referring in fact to John the Baptist. The book of Sirach, on the other hand, says: "Then Elijah arose, a prophet like fire, and his word burned like a torch." God's people had hardened their hearts and stubbornly continued to behave in ways that led them far from the alliance with the Lord. It is not something regarding only the ancient Israel, but also us. And the Lord continues to speak to us in every age of history and life. We have to ask ourselves why we don't let our hearts be touched by the words of the Lord that always suggest new things. If we listen with faith to the Word of God we will discover that it reveals his dream to us more and more. St. John XXIII rightly said to those who criticized his prophetic spirit that: "it was not the Gospel that changes but that we understand it better." If the Gospel no longer surprises us, if it does not bring change to our hearts, it is because our hearts have become hard in our certainties, including our religious ones. And so, we miss the chance to be amazed by the extraordinary newness of life that the Word communicates. Elijah is the Word of God that the Lord makes resound again in our ears in this age, which needs great change. The preaching we receive during this time continues to bring down fire "three times" into the hearts of men and women. Is there not a fire that burns and "turn[s] the hearts of parents to their children?" It is the fire that is lit by the preaching of the Gospel, in the preaching of Pope Francis. Blessed are we if we let ourselves be enveloped by this fire of prophecy, so that every wound might be healed, and fraternity re-established.
Het gebed is het hart van het leven van de Gemeenschap van Sant’Egidio. Het is haar eerste “werk”. Aan het einde van de dag komt elke Gemeenschap, of die nu klein of groot is, samen bij de Heer om het Woord te beluisteren en zich tot Hem te richten in het gebed. De leerlingen kunnen niet anders dan aan de voeten van Jezus zitten, zoals Maria van Bethanië, om het “betere deel” te kiezen (Lc 10, 42) en van Hem zijn gezindheid te leren (vgl. Fil 2, 5).
Elke keer dat de Gemeenschap zich tot de Heer richt, maakt ze zich die vraag eigen van de anonieme leerling: “Heer, leer ons bidden!” (Lc 11, 1). En Jezus, meester in het gebed, antwoordt: “Wanneer jullie bidden, zeg dan: Abba, Vader”.
Wanneer we bidden, ook in de geslotenheid van ons eigen hart, zijn we nooit alleen of verweesd. Integendeel, we zijn leden van de familie van de Heer. In het gemeenschappelijk gebed wordt naast het mysterie van het kindschap, ook dat van de broederschap en zusterschap duidelijk.
De Gemeenschappen van Sant’Egidio, verspreid over de wereld, verzamelen zich op de verschillende plaatsen die gekozen zijn voor het gebed en brengen de hoop en het verdriet van de “uitgeputte en hulpeloze mensenmenigte” waarover het Evangelie spreekt (Mt 9, 37) bij de Heer. Deze oude menigte omvat de inwoners van onze hedendaagse steden, de armen die zich bevinden in de marge van het leven, en iedereen die wacht om als dagloner te worden aangenomen (vgl. Mt 20).
Het gemeenschappelijk gebed verzamelt de schreeuw, de hoop, het verlangen naar vrede, genezing, zin en redding, die beleefd worden door de mannen en vrouwen van deze wereld. Het gebed is nooit leeg. Het stijgt onophoudelijk op naar de Heer opdat verdriet verandert in vreugde, wanhoop in blijheid, angst in hoop, eenzaamheid in gemeenschap. En het rijk Gods zal spoedig temidden van de mensen komen.
