Reading of the Word of God
Alleluia, alleluia, alleluia
You are a chosen race,
a royal priesthood, a holy nation,
a people acquired by God
to proclaim his marvellous works.
Alleluia, alleluia, alleluia
John 15,1-8
I am the true vine, and my Father is the vinedresser. Every branch in me that bears no fruit he cuts away, and every branch that does bear fruit he prunes to make it bear even more. You are clean already, by means of the word that I have spoken to you. Remain in me, as I in you. As a branch cannot bear fruit all by itself, unless it remains part of the vine, neither can you unless you remain in me. I am the vine, you are the branches. Whoever remains in me, with me in him, bears fruit in plenty; for cut off from me you can do nothing. Anyone who does not remain in me is thrown away like a branch -- and withers; these branches are collected and thrown on the fire and are burnt. If you remain in me and my words remain in you, you may ask for whatever you please and you will get it. It is to the glory of my Father that you should bear much fruit and be my disciples.
Alleluia, alleluia, alleluia
You will be holy,
because I am holy, thus says the Lord.
Alleluia, alleluia, alleluia
The second part of Jesus' farewell speech to the disciples begins with this Gospel passage. He has already spoken of the communion with his followers that is made real through love and the Holy Spirit. Jesus is now using the image of God as a vine-grower, the Son as the vine, and the disciples as branches, to try to describe the circle of love that unites the disciple to him and to the Father. The image of the vine (and the vineyard) is used several times in Scripture to describe the relationship between the Lord and his people. This time, however, the vine is not the people of Israel, but Jesus himself. He is the "true vine" that produces good fruit and gives life to the branches. The communion between Jesus and the Father is the source of Jesus' very life and the origin of all that he does. He came down from heaven to earth to do the will of the Father. Jesus shows the Father's will with the image of the vineyard: uniting his disciples to himself like the branches are connected to the vine, he shares with them the same love he has with the Father. It is truly vital for the branches to be united to the vine. This is why Jesus continues: "Those who abide in me and I in them bear much fruit, because apart from me you can do nothing." How can we be joined to the vine? Jesus explains it: "If you abide in me, and my words abide in you, ask for whatever you wish, and it will be done for you." The term "abide," which is used eleven times in this Gospel passage, is followed by the expression, "bear fruit", which is used eight times. Disciples who listen to the Word of God with an attentive heart and act on it will naturally bear fruit.
Het gebed is het hart van het leven van de Gemeenschap van Sant’Egidio. Het is haar eerste “werk”. Aan het einde van de dag komt elke Gemeenschap, of die nu klein of groot is, samen bij de Heer om het Woord te beluisteren en zich tot Hem te richten in het gebed. De leerlingen kunnen niet anders dan aan de voeten van Jezus zitten, zoals Maria van Bethanië, om het “betere deel” te kiezen (Lc 10, 42) en van Hem zijn gezindheid te leren (vgl. Fil 2, 5).
Elke keer dat de Gemeenschap zich tot de Heer richt, maakt ze zich die vraag eigen van de anonieme leerling: “Heer, leer ons bidden!” (Lc 11, 1). En Jezus, meester in het gebed, antwoordt: “Wanneer jullie bidden, zeg dan: Abba, Vader”.
Wanneer we bidden, ook in de geslotenheid van ons eigen hart, zijn we nooit alleen of verweesd. Integendeel, we zijn leden van de familie van de Heer. In het gemeenschappelijk gebed wordt naast het mysterie van het kindschap, ook dat van de broederschap en zusterschap duidelijk.
De Gemeenschappen van Sant’Egidio, verspreid over de wereld, verzamelen zich op de verschillende plaatsen die gekozen zijn voor het gebed en brengen de hoop en het verdriet van de “uitgeputte en hulpeloze mensenmenigte” waarover het Evangelie spreekt (Mt 9, 37) bij de Heer. Deze oude menigte omvat de inwoners van onze hedendaagse steden, de armen die zich bevinden in de marge van het leven, en iedereen die wacht om als dagloner te worden aangenomen (vgl. Mt 20).
Het gemeenschappelijk gebed verzamelt de schreeuw, de hoop, het verlangen naar vrede, genezing, zin en redding, die beleefd worden door de mannen en vrouwen van deze wereld. Het gebed is nooit leeg. Het stijgt onophoudelijk op naar de Heer opdat verdriet verandert in vreugde, wanhoop in blijheid, angst in hoop, eenzaamheid in gemeenschap. En het rijk Gods zal spoedig temidden van de mensen komen.
