Memorial of Saint Nicholas († 350) whose relics are in Bari. He was a bishop in Asia Minor (present day Turkey) and is venerated throughout East. (Memorial of all Christians who live in the East) Czytaj więcej
Memorial of Saint Nicholas († 350) whose relics are in Bari. He was a bishop in Asia Minor (present day Turkey) and is venerated throughout East. (Memorial of all Christians who live in the East)
Reading of the Word of God
Alleluia, alleluia, alleluia
This is the Gospel of the poor,
liberation for the imprisoned,
sight for the blind,
freedom for the oppressed.
Alleluia, alleluia, alleluia
Isaiah 29,17-24
Is it not true that in a very short time the Lebanon will become productive ground, so productive you might take it for a forest? That day the deaf will hear the words of the book and, delivered from shadow and darkness, the eyes of the blind will see. The lowly will find ever more joy in Yahweh and the poorest of people will delight in the Holy One of Israel; for the tyrant will be no more, the scoffer has vanished and all those on the look-out for evil have been destroyed: those who incriminate others by their words, those who lay traps for the arbitrator at the gate and groundlessly deprive the upright of fair judgement. That is why Yahweh, God of the House of Jacob, Abraham's redeemer, says this, 'No longer shall Jacob be disappointed, no more shall his face grow pale, for when he sees his children, my creatures, home again with him, he will acknowledge my name as holy, he will acknowledge the Holy One of Jacob to be holy and will hold the God of Israel in awe. Erring spirits will learn to understand and murmurers accept instruction.'
Alleluia, alleluia, alleluia
The Son of Man came to serve,
whoever wants to be great
should become servant of all.
Alleluia, alleluia, alleluia
These words conclude the chapter dedicated to Jerusalem, which the prophet preached would be punished because of the spiritual blindness of its people. But Isaiah prophesizes about the great work of the transformation of humanity. There is no need to wait long, the prophet says: The Lord will intervene "in a very little while." The prophecy is meant to help us almost physically feel what will happen when God intervenes: "Shall not Lebanon in a very little while become a fruitful field, and the fruitful field be regarded as a forest?" Creation itself will feel the benefits of the change in human hearts. Human beings will live on the earth without perverting it, without exploiting it for their own interests. Vigilance, that is the faithful listening to the Word of God, is indispensable. The prophet makes it clear that when the people are no longer deaf to the word of God, they can finally open their eyes and realize the faithful love God has for his children. That is what Abraham did, the prophet reminds us. The people of God, a humble people that trust their Lord, is at the side of the people of the poor, who rejoice again at the closeness of the Holy One of Israel. There is a new alliance between the people of the believers and the people of the poor: they join together in God's new world, where tyrants and the arrogant are cast down and those who plot wickedness and lay traps are defeated. God establishes the new kingdom with this alliance. The prophet warns "No longer shall Jacob be ashamed; no longer shall his face grow pale. For when he sees his children, the work of my hands, in his midst, they will sanctify my name." Not only will believers not be ashamed, but they will rejoice to see the works that the Lord has done among men and women.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
