Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa. Święto apostoła Barnaby, towarzysza Pawła w Antiochii i w pierwszej podróży apostolskiej. Czytaj więcej
Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa. Święto apostoła Barnaby, towarzysza Pawła w Antiochii i w pierwszej podróży apostolskiej.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
To jest Ewangelia biednych,
wyzwolenie dla więźniów,
wzrok dla niewidomych, wolność
dla prześladowanych.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jana 19,31-37
Ponieważ był to dzień Przygotowania, aby zatem ciała nie pozostawały na krzyżu w szabat - ów bowiem dzień szabatu był wielkim świętem - Żydzi prosili Piłata, aby ukrzyżowanym połamano golenie i usunięto ich ciała. Przyszli więc żołnierze i połamali golenie tak pierwszemu, jak i drugiemu, którzy z Nim byli ukrzyżowani. Lecz gdy podeszli do Jezusa i zobaczyli, że już umarł, nie łamali Mu goleni, tylko jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok i natychmiast wypłynęła krew i woda. Zaświadczył to ten, który widział, a świadectwo jego jest prawdziwe. On wie, że mówi prawdę, abyście i wy wierzyli. Stało się to bowiem, aby się wypełniło Pismo: Kość jego nie będzie złamana. I znowu na innym miejscu mówi Pismo: Będą patrzeć na Tego, którego przebili.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Syn człowieczy przyszedł służyć,
kto chce być wielki, niech służy innym
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Dzisiaj Kościół obchodzi Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa, i choć jest to stosunkowo niedawne wspomnienie liturgiczne, ma swoje korzenie w samym sercu chrześcijaństwa. Prefacja do liturgii, jakby chcąc ukazać nam jego głęboki sens, zachęca nas do kontemplacji tajemnicy miłości Jezusa: „On wywyższony na krzyżu, w swojej nieskończonej miłości ofiarował za nas samego siebie. Z Jego przebitego boku wypłynęła krew i woda, i tam wzięły początek sakramenty Kościoła, aby wszyscy ludzie, pociągnięci do otwartego Serca Zbawiciela, z radością czerpali ze źródeł zbawienia.”. Liturgia wyśpiewuje „serce” Jezusa jako źródło zbawienia. Św. Jan pisze: „Jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok i natychmiast wypłynęła krew i woda”. Ta liturgiczna pamiątka jest wezwaniem skierowanym do nas wszystkich, abyśmy zwrócili uwagę na tajemnicę serca, które ogołaca się dla naszego zbawienia. Jest to serce z ciała, które bywało poruszone, które płakało, wzruszało się, było pełne pasji - nigdy wobec siebie, ale tylko wobec innych. On nie czynił nikomu żadnych przywilejów, z wyjątkiem najbiedniejszych, najmniejszych, najsłabszych, grzeszników. Jego serce nie jest takie jak nasze - często zrobione z kamienia, nieczułe nawet w obliczu tak wielkiej miłości. To właśnie ze współczucia i wzruszenia tego serca zaczęło się publiczne życie Jezusa. Św. Mateusz pisze (9, 36), że Jezus, przechodząc przez miasta i wioski Galilei, był poruszony przez tłumy ludzi, które do Niego przybyły, bo byli znękani i porzuceni, jak owce nie mające pasterza. Zaczął ich zbierać i leczyć. Wraz z Jezusem wreszcie przybył ten dobry pasterz, o którym głosił prorok Ezechiel: „Oto Ja sam będę szukał moich owiec i będę miał o nie pieczę. Jak pasterz dokonuje przeglądu swojej trzody, wtedy gdy znajdzie się wśród rozproszonych owiec, tak Ja dokonam przeglądu moich owiec i uwolnię je ze wszystkich miejsc, dokąd się rozproszyły”. Ewangelia wg św. Jana zachęca nas, abyśmy wpatrywali się w Ukrzyżowanego, w to serce, które pozwoliło się przebić za nas, aby przywrócić ludziom siłę do miłości.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
