Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Ja jestem dobrym pasterzem,
a owce Moje słuchają Mego głosu,
i nastanie jedna owczarnia i jeden pasterz.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Dal vangelo di Luca 21,20-28
Skoro ujrzycie Jerozolimę otoczoną przez wojska, wtedy wiedzcie, że jej spustoszenie jest bliskie. Wtedy ci, którzy będą w Judei, niech uciekają w góry; ci, którzy są w mieście, niech z niego uchodzą, a ci po wsiach, niech do niego nie wchodzą! Będzie to bowiem czas pomsty, aby się spełniło wszystko, co jest napisane. Biada brzemiennym i karmiącym w owe dni! Będzie bowiem wielki ucisk na ziemi i gniew na ten naród: jedni polegną od miecza, a drugich zapędzą w niewolę między wszystkie narody. A Jerozolima będzie deptana przez pogan, aż czasy pogan przeminą.
Będą znaki na słońcu, księżycu i gwiazdach, a na ziemi trwoga narodów bezradnych wobec szumu morza i jego nawałnicy. Ludzie mdleć będą ze strachu, w oczekiwaniu wydarzeń zagrażających ziemi. Albowiem moce niebios zostaną wstrząśnięte. Wtedy ujrzą Syna Człowieczego, nadchodzącego w obłoku z wielką mocą i chwałą. A gdy się to dziać zacznie, nabierzcie ducha i podnieście głowy, ponieważ zbliża się wasze odkupienie».
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Daję Wam przykazanie nowe:
miłujcie się, jak ja Was umiłowałem.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Słowo Boże objawia nam, jakie jest przeznaczenie naszego życia, przeznaczenie narodów ziemi i całego stworzenia: Jerozolima Boga z nowymi niebiosami i nową ziemią, o których mówi Apokalipsa. Obraz niebiańskiego Jeruzalem - jaki przedstawia nam Apokalipsa - podkreśla, że zbawienie chrześcijańskie nie dokonuje się na płaszczyźnie indywidualnej, lecz wspólnotowej, nie na płaszczyźnie jednej rzeczywistości, lecz wszystkich narodów. Pan nie zbawia nas pojedynczo, indywidualnie, ale jako wspólnotę, jako lud, jako narody, które zamieszkują miasto Boże, w którym jest mieszkań wiele. Dla chrześcijan zbawienie dokonuje się poprzez ich zaangażowanie w społeczeństwo, w którym żyją, w miasto czy metropolię, w którym mieszkają. Ewangeliczny obraz Jerozolimy, oblężonej i zdeptanej, skłania nas do refleksji także nad sytuacją dzisiejszej Jerozolimy, miasta trzech religii: judaizmu, chrześcijaństwa i islamu. Nie możemy o niej zapomnieć; słowa Psalmu są prawdziwe także dla nas: „Jeruzalem, jeśli zapomnę o tobie, niech uschnie moja prawica..., Jeruzalem” (Ps 137, 5-6). Jego trudności są również naszymi i nie możemy ustawać w modlitwie, by ponownie stało się „miastem pokoju”, jak sugeruje sama jego nazwa. Widzimy w nim niebiańskie Jeruzalem, gdzie wszystkie narody gromadzą się wokół jedynego Boga. A obecny nieporządek świata, który Ewangelista opisuje językiem apokaliptycznym, ale który również dobrze opisuje „trwogę zaniepokojonych narodów”, popycha nas wierzących, by „nabrać ducha i podnieść głowę”, ponieważ Syn Człowieczy jest blisko, istotnie, przyszedł, aby zamieszkać między ludźmi, aby świat nie był już dłużej pod jarzmem zła i przemocy. Przyszedł, aby pokazać wszystkim drogę pokoju. Nam wierzącym, w bardzo szczególny sposób, została powierzona przez Pana odpowiedzialność ukazywania światu piękna i mocy Ewangelii miłości i pokoju.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
