Czytanie Slowa Bozego
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Duch Pana jest nad Tobą,
Dziecię, które zrodzisz, będzie nazwane świętym.
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Liczb 21,4-9
Od góry Hor szli w kierunku Morza Czerwonego, aby obejść ziemię Edom; podczas drogi jednak lud stracił cierpliwość. I zaczęli mówić przeciw Bogu i Mojżeszowi: «Czemu wyprowadziliście nas z Egiptu, byśmy tu na pustyni pomarli? Nie ma chleba ani wody, a uprzykrzył się nam już ten pokarm mizerny». Zesłał więc Pan na lud węże o jadzie palącym, które kąsały ludzi, tak że wielka liczba Izraelitów zmarła. Przybyli więc ludzie do Mojżesza mówiąc: «Zgrzeszyliśmy, szemrząc przeciw Panu i przeciwko tobie. Wstaw się za nami do Pana, aby oddalił od nas węże». I wstawił się Mojżesz za ludem. Wtedy rzekł Pan do Mojżesza: «Sporządź węża i umieść go na wysokim palu; wtedy każdy ukąszony, jeśli tylko spojrzy na niego, zostanie przy życiu». Sporządził więc Mojżesz węża miedzianego i umieścił go na wysokim palu. I rzeczywiście, jeśli kogo wąż ukąsił, a ukąszony spojrzał na węża miedzianego, zostawał przy życiu.
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Oto my, Panie, Twoi słudzy,
Niech się nam stanie według Twego Słowa.
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Ten fragment z Księgi Liczb przedstawia jeden z najtrudniejszych momentów wędrówki ludu Izraela przez pustynię. Pokonani przez zmęczenie Izraelici okazują niezadowolenie Bogu i Mojżeszowi. Posuwają się nawet do tego, że tęsknią za czasem niewoli w Egipcie. Wiemy dobrze, że żal za przeszłością pojawia się, gdy gasną marzenia, gdy wyrzekamy się wizji i planu, do którego wzywa nas Bóg. Zdarza się, że tęsknota za przeszłością i lamentowanie przeważają nad innymi uczuciami. I oto pojawiają się jadowite węże, które gryzą wszędzie i zabijają ludzi. To nie Bóg zsyła węże - to my sami rozprzestrzeniamy truciznę w naszym życiu za pomocą języków, podobnych do tych jadowitych węży, które potrafią nawet zabijać. Świadomość grzechu prowadzi Izraelitów do zwrócenia się do Mojżesza, aby wstawił się za nimi u Pana. I Pan ponownie działa. Każe sporządzić węża z brązu i umieścić go na wysokim palu; wtedy każdy ukąszony, jeśli tylko spojrzy na niego, zostanie przy życiu. Pustynia, która stała się miejscem śmierci również z powodu trucizny, którą wnieśli tam ludzie, przekształca się w miejsce zbawienia z powodu tego węża wzniesionego na słupie. Słuchając ostatnich słów tej biblijnej strony, przenosimy się bezpośrednio do krzyża, który za kilka dni wzniesie się na Golgocie, i wszyscy jesteśmy zaproszeni do kontemplowania go i przyjęcia w naszych sercach. W tym czasie Wielkiego Postu biblijne fragmenty, które towarzyszą nam dzień po dniu, skutecznie pomagają oczyścić nasze oczy, byśmy mogli skierować je na „Tego, który został przebity” dla naszego zbawienia.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
