XXVI Niedziela zwykła Czytaj więcej
XXVI Niedziela zwykła
Pierwsze czytanie
Ezechiela 18,25-28
Wy mówicie: "Sposób postępowania Pana nie jest słuszny". Słuchaj jednakże, domu Izraela: Czy mój sposób postępowania jest niesłuszny, czy raczej wasze postępowanie jest przewrotne? Jeśli sprawiedliwy odstąpił od sprawiedliwości, dopuszczał się grzechu i umarł, to umarł z powodu grzechów, które popełnił. A jeśli bezbożny odstąpił od bezbożności, której się oddawał, i postępuje według prawa i sprawiedliwości, to zachowa duszę swoją przy życiu. Zastanowił się i odstąpił od wszystkich swoich grzechów, które popełniał, i dlatego na pewno żyć będzie, a nie umrze.
Psalm responsoryjny
Psalm 25
Wspomnij, o Panie, na swe miłosierdzie.
Daj mi poznać Twoje drogi, Panie,
naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami.
Prowadź mnie w prawdzie według Twych pouczeń,
Boże i Zbawco, w Tobie mam nadzieję.
Wspomnij na swoje miłosierdzie, Panie,
na swoją miłość, która trwa od wieków.
Nie pamiętaj mi grzechów i win mej młodości,
lecz o mnie pamiętaj w swoim miłosierdziu,
ze względu na dobroć Twą, Panie.
Dobry jest Pan i prawy,
dlatego wskazuje drogę grzesznikom.
Pomaga pokornym czynić dobrze,
uczy pokornych dróg swoich.
Drugie czytanie
List do Filipian 2,1-11
Jeśli więc jest jakieś napomnienie w Chrystusie, jeśli - jakaś moc przekonująca Miłości, jeśli jakiś udział w Duchu, jeśli jakieś serdeczne współczucie - dopełnijcie mojej radości przez to, że będziecie mieli te same dążenia: tę samą miłość i wspólnego ducha, pragnąc tylko jednego, a niczego nie pragnąc dla niewłaściwego współzawodnictwa ani dla próżnej chwały, lecz w pokorze oceniając jedni drugich za wyżej stojących od siebie. Niech każdy ma na oku nie tylko swoje własne sprawy, ale też i drugich!
To dążenie niech was ożywia; ono też było w Chrystusie Jezusie.
On, istniejąc w postaci Bożej,
nie skorzystał ze sposobności,
aby na równi być z Bogiem,
lecz ogołocił samego siebie,
przyjąwszy postać sługi,
stawszy się podobnym do ludzi.
A w zewnętrznym przejawie, uznany za człowieka,
uniżył samego siebie,
stawszy się posłusznym aż do śmierci -
i to śmierci krzyżowej.
Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył
i darował Mu imię
ponad wszelkie imię,
aby na imię Jezusa
zgięło się każde kolano
istot niebieskich i ziemskich i podziemnych.
I aby wszelki język wyznał,
że Jezus Chrystus jest PANEM -
ku chwale Boga Ojca.
Czytanie Ewangelii
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Wczoraj zostałem pogrzebany z Chrystusem,
dziś zmartwychwstaję z Tobą, który zmartwychwstałeś,
z Tobą zostałem ukrzyżowany,
pamiętaj o mnie w swoim królestwie.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Mateusza 21,28-32
Co myślicie? Pewien człowiek miał dwóch synów. Zwrócił się do pierwszego i rzekł: "Dziecko, idź dzisiaj i pracuj w winnicy!" Ten odpowiedział: "Idę, panie!", lecz nie poszedł. Zwrócił się do drugiego i to samo powiedział. Ten odparł: "Nie chcę". Później jednak opamiętał się i poszedł. Któryż z tych dwóch spełnił wolę ojca?» Mówią Mu: «Ten drugi». Wtedy Jezus rzekł do nich: «Zaprawdę, powiadam wam: Celnicy i nierządnice wchodzą przed wami do królestwa niebieskiego. Przyszedł bowiem do was Jan drogą sprawiedliwości, a wyście mu nie uwierzyli. Celnicy zaś i nierządnice uwierzyli mu. Wy patrzyliście na to, ale nawet później nie opamiętaliście się, żeby mu uwierzyć.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Wczoraj zostałem pogrzebany z Chrystusem,
dziś zmartwychwstaję z Tobą, który zmartwychwstałeś,
z Tobą zostałem ukrzyżowany,
pamiętaj o mnie w swoim królestwie.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Homilia
„Celnicy i nierządnice wchodzą przed wami do królestwa niebieskiego” - powiedział Jezus do faryzeuszy, którzy słuchali go w świątyni. Ale na czym polega zarzut, jaki Jezus czyni wobec nich? Przede wszystkim wskazuje na odległość między ich „słowami” a „czynami”. I obrazuje to przykładem, opowiadając bardzo krótką przypowieść. Mężczyzna miał dwóch synów; obydwóch prosi o pracę w winnicy. Jeden odpowiada, że pójdzie, ale potem nie idzie. Drugi zaś na początku nie chce iść, ale potem idzie. W tym momencie Jezus pyta faryzeuszy: „ Któryż z tych dwóch spełnił wolę ojca?” Mogą tylko odpowiedzieć: „Ten drugi”. Napomnienie, że słowa nie wystarczają, powtarza się kilka razy w Ewangelii; ważne jest „czynić wolę Bożą”. Same słowa nie zbawiają, trzeba je wprowadzić w czyn. Przykład drugiego syna jest jasny: spełnia wolę ojca nie słowami, które w rzeczywistości są przeciwne, ale czynami. Uważa się za syna i dlatego się opamiętał, ponieważ uważa tę winnicę za swoją. Pierwszy natomiast nazywa ojca „Panem”, ale uważa się za obcego. Jezus mówi: „Nie każdy, który Mi mówi: «Panie, Panie!», wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto spełnia wolę mojego Ojca, który jest w niebie” (Mt 7, 21).
Jezus wie, że grzesznik zawsze może się zmienić, a ten, kto uważa się za sprawiedliwego, z trudem przyjmuje wezwanie do nawrócenia. Przykład czerpie z tego, jak słuchano nauczania Jana Chrzciciela: faryzeusze je odrzucili, a grzesznicy się nawrócili. Nie zadowolili się bowiem samym słuchaniem, ale pytali: „Cóż więc mamy czynić?” (Łk 3, 10-14); i zrobili, co kazał głosiciel. Przykład Franciszka z Asyżu, którego wspomnienie będziemy świętować za kilka dni, jest przeciwieństwem religijności faryzejskiej. Był uczniem w pełnym tego słowa znaczeniu: słuchał Ewangelii i od razu wprowadzał ją w życie w sposób wierny. Nie, nie był bohaterem. Był natomiast człowiekiem, który pozwolił Panu pokochać się całkowicie i dlatego poszedł za nim bez oporu. Zostawił wszystko, ponieważ znalazł kogoś, kto kochał go bardziej niż siebie samego. Tak samo jest z nami, przynajmniej ze strony Pana. Jezus pokochał nas bardziej niż my sami. Franciszek z Asyżu Go rozpoznał. Nam przychodzi to z trudem, ponieważ nasze oczy są nadal pełne obrazu siebie samych i własnych problemów. Spójrzmy na Pana i pozwólmy się Mu kochać.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
