Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
To jest Ewangelia biednych,
wyzwolenie dla więźniów,
wzrok dla niewidomych, wolność
dla prześladowanych.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
List do Efezjan 4,1-6
A zatem zachęcam was ja, więzień w Panu, abyście postępowali w sposób godny powołania, jakim zostaliście wezwani, z całą pokorą i cichością, z cierpliwością, znosząc siebie nawzajem w miłości. Usiłujcie zachować jedność Ducha dzięki więzi, jaką jest pokój. Jedno jest Ciało i jeden Duch, bo też zostaliście wezwani do jednej nadziei, jaką daje wasze powołanie. Jeden jest Pan, jedna wiara, jeden chrzest. Jeden jest Bóg i Ojciec wszystkich, który [jest i działa] ponad wszystkimi, przez wszystkich i we wszystkich.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Syn człowieczy przyszedł służyć,
kto chce być wielki, niech służy innym
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Wraz z czwartym rozdziałem rozpoczyna się druga część Listu, o charakterze bardziej napominającym. Paweł z pasją zwraca się do chrześcijan z Efezu, odnosząc dzieło Boże do ich odpowiedzi: „A zatem zachęcam was ja, więzień w Panu, abyście postępowali w sposób godny powołania, jakim zostaliście wezwani”. Wie, że nie może być żadnego rozdźwięku między otrzymanym powołaniem a zachowaniem, które z niego wynika. Autentyczność wiary potwierdza się świadectwem życia - Tak dla niego, apostoła, jak dla każdego wierzącego. Dlatego Paweł prosi chrześcijan, aby żyli dla budowania i rozwoju Wspólnoty w miłości i jedności. Apostoł siedem razy powtarza słowo „jeden”, podkreślając w ten sposób jedność wspólnoty. Wzywa też chrześcijan, by „zachowywali jedność Ducha”, postępując z pokorą, cichością i cierpliwością. Dlaczego te postawy są tak ważne? Ponieważ, jak głosi apostoł, to za ich sprawą zachowuje się jedność. Pokora stawia wierzącego przed Bogiem jako tego, który we wszystkim polega na Nim. Cichość skłania go, by nie reagował gwałtownie, a cierpliwość upodabnia go do Pana, który jest cierpliwy wobec wszystkich. Jezus jest tym, na którym możemy się wzorować: On, „cichy i pokorny sercem” (Mt 11,29), przyszedł, aby „służyć i dać swoje życie” (Mk 10,45) „stawszy się posłusznym aż do śmierci” (Flp 2,8). Apostoł prosi Efezjan, by „zachowali” jedność, ostrzegając, że każde zranienie jedności wspólnoty jest raną zadaną Ciału Chrystusa. W ten sposób zatraca się powołanie do bycia jednym Ciałem, do posiadania jednej wiary i jednego chrztu, do uznania jednego Boga i Ojca wszystkich. Jedność wypływa z przyjęcia jednego Ducha w sercach wierzących. Jest nam ona dana, kiedy stajemy się dziećmi jedynego Ojca i dziećmi jedynej matki, Kościoła.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
