Święto świętych apostołów Szymona z Kany, zwanego Gorliwym, i Judy Tadeusza. Czytaj więcej
Święto świętych apostołów Szymona z Kany, zwanego Gorliwym, i Judy Tadeusza.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jeśli z Nim umieramy, z Nim też żyć będziemy.
Jeśli trwamy w cierpliwości, z Nim też królować będziemy.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Łukasza 6,12-16
W tym czasie Jezus wyszedł na górę, aby się modlić, i całą noc spędził na modlitwie do Boga. Z nastaniem dnia przywołał swoich uczniów i wybrał spośród nich dwunastu, których też nazwał apostołami: Szymona, którego nazwał Piotrem; i brata jego, Andrzeja; Jakuba i Jana; Filipa i Bartłomieja; Mateusza i Tomasza; Jakuba, syna Alfeusza, i Szymona z przydomkiem Gorliwy; Judę, syna Jakuba, i Judasza Iskariotę, który stał się zdrajcą.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jeśli z Nim umieramy, z Nim też żyć będziemy.
Jeśli trwamy w cierpliwości, z Nim też królować będziemy.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Kościół wspomina dziś apostołów Szymona i Judę. Szymon nazywany jest Zelotą (Gorliwym), być może dlatego, że należał do przeciwnej Rzymianom grupy „zelantów”, którzy stosowali również przemoc. Tradycja mówi, że głosił Ewangelię w Samarii i Mezopotamii, a zmarł w Persji. Juda, zwany także Tadeuszem, co oznacza „wielkoduszny”, jest apostołem, który podczas ostatniej wieczerzy zapytał Jezusa, dlaczego ma się objawić im, a nie światu. Jego imię pojawia się na końcu listy apostołów. Tradycja wskazuje go jako autora listu skierowanego do nawróconych z judaizmu. Prawie nic nie wiemy na temat ich życia. Ale nie są oni przez to mniej ważni od innych. W Kościele nie ma znaczenia rozgłos, ale komunia z Panem i braćmi. Niestety, we wspólnocie często ma miejsce to, co działo się wśród apostołów - a więc dyskusje o tym, kto jest pierwszy. Jedynym prymatem, którego należy szukać w Kościele, jest miłość, a zatem hojna i wolna służba. Jezus wezwał po imieniu także ich, jakby chcąc podkreślić, że Jego miłość nadaje uczniom godność. Jezus ukazuje nam, że właśnie z niej pochodzi miłość, która musi panować wśród uczniów - ta braterska miłość, dzięki której inni rozpoznają w nas Jego uczniów, świadków Ewangelii miłości. W rozumieniu biblijnym imię jest nie tylko środkiem służącym do wzywania kogoś, ale czymś o wiele ważniejszym: oznacza historię, serce, życie każdego z nas. Powołanie otrzymane od Pana oznacza także zmianę imienia, a więc przemianę serca i powierzenie nowego wezwania. Szymon na przykład staje się Piotrem, czyli skałą, fundamentem. Otrzymać imię oznacza przede wszystkim być kochanym przez Boga, czyli właśnie wezwanym po imieniu. A także przyjąć od Niego nowe zobowiązanie. Znajomość po imieniu jest jednym z najcenniejszych skarbów życia. Także tego zwyczajnie ludzkiego. Pan wywyższa ją jeszcze bardziej: poznanie nas i wezwanie po imieniu jest znakiem miłości, która ma pieczęć Boga. W tym horyzoncie staje się jeszcze jaśniejszy wymiar poznania, który musi charakteryzować życie uczniów i obejmować wszystkich, poczynając od ubogich. Nie jest łatwe przyzwyczaić się, by mówić do ubogich po imieniu. Przychodzi to trudnością. Ale istnieje związek między imieniem uczniów a imieniem biednych. Jest nim dar bycia razem dziećmi kochanymi przez Boga, każdy z własnym imieniem.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
