Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
To jest Ewangelia biednych,
wyzwolenie dla więźniów,
wzrok dla niewidomych, wolność
dla prześladowanych.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
List do Hebrajczyków 11,32-40
I co jeszcze mam powiedzieć? Nie wystarczyłoby mi bowiem czasu na opowiadanie o Gedeonie, Baraku, Samsonie, Jeftem, Dawidzie, Samuelu i o prorokach, którzy przez wiarę pokonali królestwa, dokonali czynów sprawiedliwych, otrzymali obietnicę, zamknęli paszcze lwom, przygasili żar ognia, uniknęli ostrza miecza i wyleczyli się z niemocy, stali się bohaterami w wojnie i do ucieczki zmusili nieprzyjacielskie szyki. Dzięki dokonanym przez nich wskrzeszeniom niewiasty otrzymały swoich zmarłych. Jedni ponieśli katusze, nie przyjąwszy uwolnienia, aby otrzymać lepsze zmartwychwstanie. Inni zaś doznali zelżywości i biczowania, a nadto kajdan i więzienia. Kamienowano ich, przerzynano piłą,
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Syn człowieczy przyszedł służyć,
kto chce być wielki, niech służy innym.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Autor listu kontynuuje opowieść o godnych naśladowania w wierze, przedstawiając historię ofiary Izaaka. Karta Biblii pokazuje, że Abrahama pozostaje w posłuszeństwie wobec Boga, nawet jeśli nie rozumie on głębszego znaczenia skierowanej do niego prośby. Wierzący polega na Bogu, nawet wtedy, kiedy nie rozumie, a będąc ufny, nigdy nie zostanie opuszczony. Abraham wierzy: wiedział, że Bóg prosząc go o ofiarę Izaaka, z pewnością mu ją odda. W istocie - zauważa święty autor - «Bóg może nawet wskrzesić umarłego» (11,19). Trwała wiara poruszała nawet patriarchów: Izaaka, Jakuba i Józefa, którzy błogosławili swoje dzieci na łożu śmierci, zapewniając je o obietnicy Boga. Także życie Mojżesza było naznaczone wiarą. W jego historii chrześcijanie odnajdują swoja własną. Oni również - w czasie, gdy powstał list - byli zagrożeni surowymi karami przez cesarskie prawo i musieli znosić niesprawiedliwość oraz upokorzenia. Natomiast, to wiara pomaga pokonać trudności. Autor, bez dokładnego porządku chronologicznego czy logicznego, sporządza podsumowującą listę „sukcesów” zdobytych przez wiarę: są to heroiczne czyny, zwycięstwa militarne, sukcesy polityczne i zmartwychwstanie umarłych. Jest to, tym samym zaproszenie dla wierzących, by pamiętali o sile wiary, która działa w historii. Z resztą, Jezus też mówił, że wiara mała jak ziarno «może przenieść góry» (Mk 11, 23). Dlatego chrześcijanie nie powinni poddawać się przemocy zła: wiara jest mimo wszystko silniejsza. Nawet kiedy przemoc spada na nich, wiara jest w stanie ich wybawić. Autor wspomina - jak w martyrologium, tych wierzących, którzy byli prześladowani. Obiecano im wieczną ojczyznę, ale nikt nie mógł do niej dotrzeć. Tylko Jezus, Najwyższy Kapłan i Syn Boży, otworzył do niej dostęp dla wszystkich.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
