Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Każdy, kto żyje i wierzy we mnie,
nie umrze na wieki.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
List do Hebrajczyków 13,15-17.20-21
Przez Niego więc składajmy Bogu ofiarę czci ustawicznie, to jest owoc warg, które wyznają Jego imię. Nie zapominajcie o dobroczynności i wzajemnej więzi, gdyż cieszy się Bóg takimi ofiarami. Bądźcie posłuszni waszym przełożonym i bądźcie im ulegli, ponieważ oni czuwają nad duszami waszymi i muszą zdać sprawę z tego. Niech to czynią z radością, a nie ze smutkiem, bo to nie byłoby dla was korzystne.
Bóg zaś pokoju, który na mocy krwi przymierza wiecznego wywiódł spomiędzy zmarłych Wielkiego Pasterza owiec, Pana naszego Jezusa, niech was uzdolni do wszelkiego dobra, byście czynili Jego wolę, sprawując w was, co miłe jest w oczach Jego, przez Jezusa Chrystusa, któremu chwała na wieki wieków! Amen.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jeśli uwierzysz, ujrzysz chwałę Bożą,
mówi Pan.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
List rozpoczyna się od podsumowania, angażując nas w tę „ofiarę chwały”, która podnosi wspólnotę za każdym razem, kiedy zbiera się na celebrowaniu Świętej Liturgii w Dzień Pański. Stąd nabiera siłę i sens całe życie wspólnot chrześcijańskich. W rzeczywistości, chodzi o to, by żyć życi-em chrześcijańskim nie jako kumulacją reguł czy rytuałów, ale przyjmować miłość Chrystusa, która wyzwoliła nas z niewoli grzechu. Zaproszenie w liście dotyczy postawy, którą należy przyjąć w życiu każdego dnia, która prowadzi do „wspólnoty dóbr”, a jest możliwa tylko wtedy, kiedy żyje się z życzliwym spojrzeniem na braci i siostry. Boskie posłuszeństwo także jest możliwe wtedy, kiedy własne serce żyje w życzliwości i komunii, ponieważ bycie posłusznym nie może być obowiązkiem, ale owocem świadomości potrzeby pomocy i prowadzenia. A więc, autor zaprasza do modlitwy. W tym ostatnim czasie papież Franciszek przyzwyczaił nas do mocniejszego zaangażowania w modlitwę jedni za drugich. Autor listu, po tej prośbie, formułuje szerokie życzen-ie, które stanowi poniekąd podsumowujący punkt teologiczny. Jest to uroczysta modlitwa błogosławieństwa dla wspólnoty, która po raz kolejny przypomina o zbawczym dziele dokonanym przez Boga, aby zniszczyć śmierć. Przypomnijmy, że „Bóg pokoju” „wywiódł” (Iz 63, 11-13) z kró-lestwa śmierci „wielkiego pasterza owczarni”, podsumowując w ten sposób kapłańską posługę Chrystusa, „inicjatora” i „prekursora”. To On czyni nas doskonałymi we wszelkim dobru. Niech Pan uczyni nas takimi, bo tylko w ten sposób będziemy mogli pełnić Jego wolę.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
