Van februari 2016 tot nu zijn 1621 personen met de humanitaire corridors vanuit Syrië, Libanon en Ethiopië aangekomen in Italië. Een netwerk van gezinnen, parochies en vrijwilligersgroepen uit 94 steden in 18 regio's heeft hen samen met de Gemeenschap verwelkomd. Hoe gaat het nu met hen?
Om daar achter te komen volgen we Daniela Pompei, Daniela Sironi, Valeria Gutterez en andere vrienden van de Gemeenschap van Sant'Egidio, die tijdens de vakantie rondreizen om hen te bezoeken.
Het is een reis door een vaak onbekend, maar buitengewoon mooi Italië: het Italië dat niet alleen verwelkomt maar ook integreert en het beste in iedereen naar boven haalt: zowel in degene die ontvangt als in degene die ontvangen wordt. We beginnen in het noorden, in Piemonte en Lombardije.
Onze reis begint in Rivalta di Torino, in het huis waar Alì en zijn gezin – zijn vrouw en 9 kinderen – een jaar geleden welkom werden geheten door de vrijwilligers van de Operatie Duif van de Gemeenschap paus Johannes XXIII en van de Groep Abele, Het is een feestdag en er wordt een grote Syrische luch geserveerd. We zitten met velen rond een tafel beladen met traditionele gerechten. Het gezin van Alì is gevlucht voor de bombardementen in Aleppo en verbleef lang in het vluchtelingenkamp in Tell Abbas. Een jaar geleden konden ze dankzij de humanitaire corridors eindelijk naar Italië. Binnen een paar maanden was hun leven opnieuw begonnen. Hij werkt als tuinman en bereidt zich voor op het halen van zijn rijbewijs. De kinderen, die meteen naar school gingen, spreken al perfect Italiaans. Binnenkort verhuizen ze naar een nieuw appartement, want in slechts een jaar tijd is het gezin met hulp van vrijwilligers economisch zelfstandig geworden en in staat om voor zichzelf te zorgen.
We verplaatsen ons naar Fossano, waar de lokale Caritas twee gezinnen huisvest. “Wij zijn geen opvang-professionals, maar we hebben naar ons hart geluisterd”, vertellen ze ons. En dat werkt: Elias is leerling-kapper, zijn zus Rana werkt in een bedrijf dat op zoek was naar iemand die zowel Arabisch als Engels spreekt, naast het Italiaans dat ze snel heeft geleerd tijdens dit jaar in Italië. Moeder Madlen en oma Jenet zijn nu 'pilaren' van het parochieleven.
Niet ver daar vandaan in Boves, een dorp onderaan de berg Rosa, heeft een jong Italiaans stel de vereniging 'Wegen van Vrede' opgericht. Zij ontvingen Randa e Abdul Razzaq, Syriërs uit Homs, bij hen 'thuis'. Ze hebben hun huis verdeeld in twee appartementen, waarvan er een bestemd is voor vluchtelingen. De burgemeester heeft de vluchtelingen bij aankomst symbolisch het 'burgerschap' overhandigd.
In Ivrea begeleidt meneer G. uit Piemonte ons naar het huis van Carabed, een Armeense christen die afgelopen oktober is aangekomen met zijn vrouw en zijn vierjarig dochtertje Negtaria. “In het begin was ik niet zo blij dat er vlakbij mijn huis vreemdelingen zouden komen wonen. Maar ik ben veranderd. Het zijn echt geweldige en hardwerkende mensen!” Carabed heeft net een baan gevonden als bankwerker (de fabrieken in het noorden zijn op zoek naar geschoolde werknemers). Ook is hij actief in de parochie San Grato al Borghetto die de ontvangst en integratie van dit jonge gezin, dat hun huis in Aleppo moest verlaten, op zich heeft genomen. “Werken is heel belangrijk voor mij. Het helpt me om het verdriet en de depressie te overwinnen die de eerste tijd zo sterk waren, doordat ik moest denken aan alles wat we verloren zijn”.
We komen aan in Saronno, in het SOS Kinderdorp, dat normaal gesproken alleen kinderen ontvangt, maar besloot om voor de eerste keer 'uit te breiden' om een familie van maar liefst 12 personen te ontvangen, waaronder een kind met leukemie. H. heeft in het Gaslini ziekenhuis in Genova een beenmergtransplantatie ondergaan en is nu volledig genezen.
In Bergamo, stoppen we bij het “Stellen-dorp” van de parochie San Giuseppe. Het dorp, dat in de jaren 1970 werd gebouwd door de pastoor voor stellen die geen huis konden vinden, huisvest het gezin van Wassim. Hij heeft twee kleine kinderen en werkt in een schoonmaakbedrijf voor fabrieken. Het is zwaar werk dat weinig mensen accepteren, vanwege het zware werk en de werktijden. Maar voor Wassim is het geluk.
De laatste stop in Lombardije is in Mantova. Hier verblijven twee gezinnen die enkele maanden geleden zijn aangekomen. We worden ontvangen door Aldo, een vrijwilliger die ons op de hoogte brengt van de verblijfsvergunningen, cursussen Italiaans, de buitenschoolse activiteiten voor de kinderen en de situatie van de volwassenen: “Dania heeft een passie voor bloemen. De zorg voor de tuin is volledig in zijn handen gekomen, met een prachtig resultaat. Khaled kan nog eens drie maanden werken als lasser”.
Zijn tevredenheid met de bereikte resultaten en zijn vreugde om de opbloeiende levens die eerst gebroken leken, zien we bij alle vrienden die we deze dagen hebben ontmoet. Ook dat is een mooie vrucht van de humanitaire corridors, die goed doen aan wie aankomt, maar ook aan wie hen ontvangt. Ze vertellen ons over een land waarin het mooi is om te leven.
(1. wordt vervolgd)
STEUN DE HUMANITAIRE CORRIDORS
€
