Święto św. Macieja, apostoła. Czytaj więcej
Święto św. Macieja, apostoła.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jeśli z Nim umieramy, z Nim też żyć będziemy.
Jeśli trwamy w cierpliwości, z Nim też królować będziemy.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Dzieje Apostolskie 1,21-26
Trzeba więc, aby jeden z tych, którzy towarzyszyli nam przez cały czas, kiedy Pan Jezus przebywał z nami, począwszy od chrztu Janowego aż do dnia, w którym został wzięty od nas do nieba, stał się razem z nami świadkiem Jego zmartwychwstania?.
Postawiono dwóch: Józefa, zwanego Barsabą, z przydomkiem Justus, i Macieja. I tak się pomodlili: ?Ty, Panie, znasz serca wszystkich, wskaż z tych dwóch jednego, którego wybrałeś, by zajął miejsce w tym posługiwaniu i w apostolstwie, któremu sprzeniewierzył się Judasz, aby pójść swoją drogą?. I dali im losy, a los padł na Macieja. I został dołączony do jedenastu apostołów.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jeśli z Nim umieramy, z Nim też żyć będziemy.
Jeśli trwamy w cierpliwości, z Nim też królować będziemy.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Today we remember the apostle Matthias. He was elected right after Jesus' ascension to re-establish the number of the twelve apostles that corresponds to the twelve tribes of Israel, that is, to the entire chosen people. In that number, we see a longing for completeness, and at the same time, the vision of the universality of salvation that was the most urgent concern for the first Christian community. This tension to universality could not be stifled or even suppressed. Judas' betrayal could not block the thrust to universality rooted in the heart of the Gospel. In Jesus' eyes, all men and women of every people and land have the right to receive the proclamation of salvation. The Church has received this vocation to communicate to the ends of the earth. It was necessary to elect the "twelfth" apostle: no people, no nation and no individual person are foreign to the love and care of the Church. It was not a matter of electing just any person. Indeed, a criterion was immediately established: the candidate had to be someone who had lived with Jesus; someone who had heard, seen, touched and followed him. In short, the person had to be a true witness. Tradition, in fact, makes Matthias one of Jesus' seventy-two disciples. The preface of the Ambrosian liturgy sings: "So that the number of apostles was complete, you turned a unique look of love to Matthias, who was initiated into following and into the mysteries of your Christ. His voice is joined to that of the other eleven witnesses of the Lord and brought to the world the announcement that Jesus of Nazareth had truly risen and that the kingdom of heaven was now opened to humankind." In Matthias we can discern the name of the disciples of every age. The care of the community is entrusted to all disciples.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
