Lezing van Gods Woord
Alleluia, alleluia, alleluia !
Ik ben de goede herder,
Mijn schapen luisteren naar mijn stem,
zij zullen één kudde en één schaapstal worden.
Alleluia, alleluia, alleluia !
Marcus 10,46-52
Ze kwamen in Jericho. Toen Hij uit Jericho wegging met zijn leerlingen en heel wat mensen, zat de zoon van Timeüs, Bartimeüs, een blinde bedelaar, langs de weg. Toen hij hoorde dat het Jezus van Nazaret was, begon hij te schreeuwen en te roepen: ‘Zoon van David, Jezus, heb medelijden met mij.' Velen snauwden hem toe dat hij zijn mond moest houden. Maar hij schreeuwde nog harder: ‘Zoon van David, heb medelijden met mij.' Jezus bleef staan en zei: ‘Roep hem.' Ze riepen de blinde : ‘Houd moed, sta op, Hij roept u.' Hij wierp zijn jas weg, sprong overeind en ging naar Jezus. Daarop zei Jezus tegen hem: ‘Wat wilt u dat Ik voor u doe?' De blinde zei Hem: ‘Rabboeni, dat ik weer kan zien.' ‘Ga,' zei Jezus, ‘uw vertrouwen is uw redding.' Meteen kon hij weer zien, en hij volgde Hem op zijn weg.
[Copyright © 1995 Katholieke Bijbelstichting]
Alleluia, alleluia, alleluia !
Ik geef jullie een nieuw gebod:
gij moet elkander liefhebben.
Alleluia, alleluia, alleluia !
Bartimeüs hoort dat Jezus zal voorbijkomen en schreeuwt zo luid hij kan zijn wanhoop uit: "Zoon van David, Jezus, heb medelijden met mij!". Een eenvoudige, doordringende hulpkreet. Dit gebed wordt in de traditie van het christelijke oosten ook wel het "gebed van het hart" genoemd. De menigte - een aanzienlijke menigte, merkt Marcus op - probeert hem het zwijgen op te leggen. Dat komt niet vaak voor in de evangelies, maar toch gebeurt het dat een meerderheidscultuur die je dwingt om alleen aan jezelf te denken velen ertoe brengt om wreed te zijn. Wij vinden dat de armen zo vaak overlast veroorzaken. Maar voor hen, zoals voor Bartimeüs, is er geen andere hoop dan die hulpkreet, dan het blijven aandringen. Bartimeüs blijft roepen. Hij gaat zelfs nog luider roepen in de hoop dat de jonge profeet uit Nazaret hem hoort. Jezus hoort hem roepen, blijft staan en vraagt dat Bartimeüs bij Hem gebracht wordt. Bartimeüs hoort dat Jezus hem roept, springt op en loopt naar Hem toe. Hij loopt naar hem toe, ook al ziet hij niets. Om te lopen volstaat het te luisteren naar dat woord: hij gehoorzaamt en loopt naar Jezus. Hij ziet nog niets, maar die vriendelijke stem spreekt tot zijn hart en Bartimeüs voelt hoe hij weer kan zien. Gelukkig de ogen van Bartimeüs die bij het opengaan het goede gelaat van Jezus hebben gezien. Gelukkig het hart dat door het gebed de Heer kan gaan zien en volgen.
Het gebed is het hart van het leven van de Gemeenschap van Sant’Egidio. Het is haar eerste “werk”. Aan het einde van de dag komt elke Gemeenschap, of die nu klein of groot is, samen bij de Heer om het Woord te beluisteren en zich tot Hem te richten in het gebed. De leerlingen kunnen niet anders dan aan de voeten van Jezus zitten, zoals Maria van Bethanië, om het “betere deel” te kiezen (Lc 10, 42) en van Hem zijn gezindheid te leren (vgl. Fil 2, 5).
Elke keer dat de Gemeenschap zich tot de Heer richt, maakt ze zich die vraag eigen van de anonieme leerling: “Heer, leer ons bidden!” (Lc 11, 1). En Jezus, meester in het gebed, antwoordt: “Wanneer jullie bidden, zeg dan: Abba, Vader”.
Wanneer we bidden, ook in de geslotenheid van ons eigen hart, zijn we nooit alleen of verweesd. Integendeel, we zijn leden van de familie van de Heer. In het gemeenschappelijk gebed wordt naast het mysterie van het kindschap, ook dat van de broederschap en zusterschap duidelijk.
De Gemeenschappen van Sant’Egidio, verspreid over de wereld, verzamelen zich op de verschillende plaatsen die gekozen zijn voor het gebed en brengen de hoop en het verdriet van de “uitgeputte en hulpeloze mensenmenigte” waarover het Evangelie spreekt (Mt 9, 37) bij de Heer. Deze oude menigte omvat de inwoners van onze hedendaagse steden, de armen die zich bevinden in de marge van het leven, en iedereen die wacht om als dagloner te worden aangenomen (vgl. Mt 20).
Het gemeenschappelijk gebed verzamelt de schreeuw, de hoop, het verlangen naar vrede, genezing, zin en redding, die beleefd worden door de mannen en vrouwen van deze wereld. Het gebed is nooit leeg. Het stijgt onophoudelijk op naar de Heer opdat verdriet verandert in vreugde, wanhoop in blijheid, angst in hoop, eenzaamheid in gemeenschap. En het rijk Gods zal spoedig temidden van de mensen komen.
