Wspomnienie świętych Addaja i Mariego, założycieli Kościoła chaldejskiego. Modlitwa w intencji chrześcijan z Iraku. Czytaj więcej
Wspomnienie świętych Addaja i Mariego, założycieli Kościoła chaldejskiego. Modlitwa w intencji chrześcijan z Iraku.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Duch Pana jest nad Tobą,
Dziecię, które zrodzisz, będzie nazwane świętym.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Marka 10,28-31
Wtedy Piotr zaczął mówić do Niego: ?Oto my opuściliśmy wszystko i poszliśmy za Tobą?. Jezus odpowiedział: ?Zaprawdę, powiadam wam: Nikt nie opuszcza domu, braci, sióstr, matki, ojca, dzieci i pól z powodu Mnie i z powodu Ewangelii, żeby nie otrzymał stokroć więcej teraz, w tym czasie, domów, braci, sióstr, matek, dzieci i pól, wśród prześladowań, a życia wiecznego w czasie przyszłym. Lecz wielu pierwszych będzie ostatnimi, a ostatnich pierwszymi?.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Oto my, Panie, Twoi słudzy,
Niech się nam stanie według Twego Słowa.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Słowa Piotra, który stał się rzecznikiem pozostałych apostołów, sprawiają, że ujawnia się zachowanie przeciwne do tego bogatego człowieka, którego usłyszeliśmy wczoraj, W rzeczywistości uczniowie zostawili wszystko i podążyli za Jezusem. Jest więc ktoś, kto odpowiedział na wezwanie Jezusa: to „my” którego Piotr używa w imieniu pierwszych uczniów i wszystkich tych, którzy przyjmują z wiarą zaproszenie Pana. Świadomość Piotra pozwala Jezusowi zagłębić sens podążania za Nim: nie jest to ani poświęcenie ani strata w obliczu życia, które stanie się bogatsze i szczęśliwsze. Ewangelia pokazuje, co jest prawdziwym bogactwem, które otrzymują uczniowie Jezusa. Oni, którzy zostawili wszystko, by podążać za Nim, otrzymują już teraz, czyli na ziemi, stokrotność tego, co pozostawili - wraz z prześladowaniami (czego Jezus nie pomija), a w przyszłości otrzymają życie wieczne. Wspólnota wiernych staje się dla każdego ucznia matką, bratem, siostrą i domem. To braterstwo nie będzie mieć nigdy końca. Hiperbola „stokrotności” ukazuje obfitość i jakość bogactw, które otrzymuje ten, kto podąża za Ewangelią. Słowa Jezusa nie są jedynie utwierdzeniem dla uczniów, ale wyrażają rzeczywistość „nas” w Kościele, rodziny Boga, której wszyscy bez wyjątku są częścią, dzieląc się radością i bogactwem. Nie dajmy się oszukać duchowi świata, zdominowanemu przez rządy pieniądza i materializmu. Już dziś, w tym życiu, podążanie za Jezusem dostarcza nam życia pełnego braci, sióstr, ojców, matek, dzieci. To życie Kościoła, w którym rzeczywiście ostatni, czyli ci, którzy nie bali się zostawić czegoś z siebie, by podążać za Jezusem, staną się pierwszymi - nie dzięki ich zasługom, ale dzięki obfitości łaski Bożej. Będą mogli świadczyć w świecie o radości ich wyboru.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
