Wspomnienie św. Pawła VI (†1978), papieża. Czytaj więcej
Wspomnienie św. Pawła VI (†1978), papieża.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jesteście wybranym plemieniem,
królewskim kapłaństwem, narodem świętym,
ludem wybranym przez Boga,
by ogłaszać dzieła Jego potęgi.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Marka 10,32-45
A kiedy byli w drodze, zdążając do Jerozolimy, Jezus wyprzedzał ich, tak że się dziwili; ci zaś, którzy szli za Nim, byli strwożeni. Wziął znowu Dwunastu i zaczął mówić im o tym, co miało Go spotkać: ?Oto idziemy do Jerozolimy. Tam Syn Człowieczy zostanie wydany arcykapłanom i uczonym w Piśmie. Oni skażą Go na śmierć i wydadzą poganom. I będą z Niego szydzić, oplują Go, ubiczują i zabiją, a po trzech dniach zmartwychwstanie?.
Wtedy zbliżyli się do Niego synowie Zebedeusza, Jakub i Jan, i rzekli: ?Nauczycielu, chcemy, żebyś nam uczynił to, o co Cię poprosimy?. On ich zapytał: ?Co chcecie, żebym wam uczynił?? Rzekli Mu: ?Daj nam, żebyśmy w Twojej chwale siedzieli jeden po prawej, drugi po lewej Twojej stronie?. Jezus im odparł: ?Nie wiecie, o co prosicie. Czy możecie pić kielich, który Ja mam pić, albo przyjąć chrzest, którym Ja mam być ochrzczony?? Odpowiedzieli Mu: ?Możemy?. Lecz Jezus rzekł do nich: ?Kielich, który Ja mam pić, pić będziecie; i chrzest, który Ja mam przyjąć, wy również przyjmiecie. Nie do Mnie jednak należy dać miejsce po mojej stronie prawej lub lewej, ale [dostanie się ono] tym, dla których zostało przygotowane?.
Gdy dziesięciu [pozostałych] to usłyszało, poczęli oburzać się na Jakuba i Jana. A Jezus przywołał ich do siebie i rzekł do nich: ?Wiecie, że ci, którzy uchodzą za władców narodów, uciskają je, a ich wielcy dają im odczuć swą władzę. Nie tak będzie między wami. Lecz kto by między wami chciał się stać wielkim, niech będzie sługą waszym. A kto by chciał być pierwszym między wami, niech będzie niewolnikiem wszystkich. Bo i Syn Człowieczy nie przyszedł, aby Mu służono, lecz żeby służyć i dać swoje życie na okup za wielu?.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Świętymi bądźcie,
jak Ja jestem święty, mówi Pan.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Ewangelia przedstawia nam Jezusa, który kontynuuje podróż z uczniami do Jerozolimy. Nieprzypadkowo zaznacza, że Pan „wyprzedzał ich”, dokładnie jak robi to pasterz. Pokazuje w ten sposób odpowiedzialność tego, który prowadzi z miłością powierzonych mu uczniów. Jezus dzieli się z nimi, już po raz trzeci, tym, co wydarzy się w Jerozolimie. Apostołowie i inni słuchacze są wystraszeni. Po opowiedzeniu tego, Jakub i Jan zbliżają się do Jezusa i proszą o zajęcie miejsca po jego prawicy, a mianowicie o posiadanie ważnej i wysokiej pozycji. Brzmi to jeszcze bardziej smutno z powodu wyraźnego kontrastu z tym, co Jezus właśnie powiedział swoim uczniom. Jeszcze jeden raz, jak wydarzyło się to chwilę wcześniej, uczniowie są dalecy od słów Mistrza. Byli jeszcze ogarnięci mentalnością świata. Nie mogli myśleć o Jezusie jako o skazanym i zabitym Mesjaszu. A Jezus naucza, jak należy pojmować władzę między chrześcijanami: „Kto by między wami chciał się stać wielkim, niech będzie sługą waszym. A kto by chciał być pierwszym między wami, niech będzie niewolnikiem wszystkich”. Jezus wskazuje, jaka powinna być droga ucznia: służyć darmowo i hojnie braciom i ubogim. We wspólnocie chrześcijańskiej wielkim jest ten, który służy. A ten, kto pragnie być pierwszym, powinien być nim w służbie, nie w rządzeniu. Jezus jest tego pierwszym przykładem: „Bo i Syn Człowieczy nie przyszedł, aby Mu służono, lecz żeby służyć i dać swoje życie jako okup za wielu”. Każdy chrześcijanin, podobnie jak wspólnota, do której należy, jest wezwany do obserwowania Jezusa i naśladowania Go.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
