Święto Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny Czytaj więcej
Święto Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
To jest Ewangelia biednych,
wyzwolenie dla więźniów,
wzrok dla niewidomych, wolność
dla prześladowanych.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Łukasza 1,39-56
W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w [pokoleniu] Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę. Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona okrzyk i powiedziała: ?Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie. Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana?.
Wtedy Maryja rzekła:
?Wielbi dusza moja Pana,
i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy.
Bo wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej.
Oto bowiem błogosławić mnie będą odtąd wszystkie pokolenia,
gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny.
Święte jest Jego imię -
a swoje miłosierdzie na pokolenia i pokolenia [zachowuje] dla tych, co się Go boją.
On przejawia moc ramienia swego,
rozprasza [ludzi] pyszniących się zamysłami serc swoich.
Strąca władców z tronu, a wywyższa pokornych.
Głodnych nasyca dobrami, a bogatych z niczym odprawia.
Ujął się za sługą swoim, Izraelem,
pomny na miłosierdzie swoje -
jak przyobiecał naszym ojcom -
na rzecz Abrahama i jego potomstwa na wieki?.
Maryja pozostała u niej około trzech miesięcy; potem wróciła do domu.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Syn człowieczy przyszedł służyć,
kto chce być wielki, niech służy innym
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Kościół obchodzi dziś święto Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny. Wspominamy spotkanie dwóch kobiet, młodej i drugiej, posuniętej w wieku. To prosta scena, która pokazuje, że to zawsze powinno się dziać podczas spotkań chrześcijan: poczucie radości z bycia częścią rodziny Bożej. Chrześcijanie żyją spotkaniem, relacjami, przyjaźnią. Jezus, który się rodzi, jest nadzieją dla wszystkich, dla każdego mężczyzny i kobiety, nadzieją, która nie może być ukrywana, ale jest głoszona wszystkim - szczególnie tym, którzy wydają się nie mieć już nadziei, mają się źle, są sami, starzy i przeżywają wiele trudów. Radość Elżbiety jest radością, którą przeżywają starsi, słabsi, samotni, za każdym razem, gdy ktoś ich odwiedza. Można by powiedzieć, że chrześcijaństwo jest spotykaniem się, odwiedzaniem, dbaniem przez jednych o drugich. Radość, która wypływa ze spotkań, jest dokładnie dziełem Ducha Świętego. Po tragicznych wydarzeniach pandemii, która zmusiła nas do nienaturalnej, lecz koniecznej izolacji, możemy lepiej pojąć, jak bardzo żywe było to spotkanie. Jakże konieczne jest to święto Nawiedzenia, które pokazuje młodą kobietę przybywającą z daleka, by spotkać starszą brzemienną kobietę, z tego powodu podwójnie potrzebującą pomocy i towarzystwa. Obydwie w ten sposób wpisują się w obraz ocalenia, który Bóg stworzył dla ludzkości, by ją ocalić.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
