Reading of the Word of God
Praise to you, o Lord, King of eternal glory
Whoever lives and believes in me
will never die.
Praise to you, o Lord, King of eternal glory
Luke 18,9-14
He spoke the following parable to some people who prided themselves on being upright and despised everyone else, 'Two men went up to the Temple to pray, one a Pharisee, the other a tax collector. The Pharisee stood there and said this prayer to himself, "I thank you, God, that I am not grasping, unjust, adulterous like everyone else, and particularly that I am not like this tax collector here. I fast twice a week; I pay tithes on all I get." The tax collector stood some distance away, not daring even to raise his eyes to heaven; but he beat his breast and said, "God, be merciful to me, a sinner." This man, I tell you, went home again justified; the other did not. For everyone who raises himself up will be humbled, but anyone who humbles himself will be raised up.'
Praise to you, o Lord, King of eternal glory
If you believe, you will see the glory of God,
thus says the Lord.
Praise to you, o Lord, King of eternal glory
The teaching Jesus wants to offer to the disciples is the need to have a spirit of humility when one presents oneself before God. And he warns those who present themselves before the Lord with the attitude of that Pharisee who, with no small presumption and pride, assumes to be just. If it is easy to take on the attitude of the Pharisee; it is, instead, difficult to consider oneself sinner, in need of forgiveness and mercy. With this parable, Jesus warns that pride and presumption lead one to trust more in oneself than in God and, at the same time, lead one to judge others with harshness and contempt. Full of himself, the Pharisee goes up to the temple to praise himself before God, while the tax-collector, on the contrary, although well-off and feared by the people because of his profession, feels in need of help and mercy. He does not go up to the temple to claim rights but to ask for help. He, who also had a large income from his work, is more like a beggar who asks for forgiveness. How often we behave like the Pharisee! Let us think about how hard it is for us to recognize our sins. While we are ready to ill-judge others. The evangelical paradox is evident, however: those who rise will be humiliated and those who humble themselves will be exalted. Let us learn humility, which is the way to the encounter with God, instead of rising above others, standing up as contemptuous judges, convinced of our innocence. The tax-collector shows us the way to present ourselves before God: to recognize that we are sinners and that we go to Him to beg for mercy and forgiveness.
Het gebed is het hart van het leven van de Gemeenschap van Sant’Egidio. Het is haar eerste “werk”. Aan het einde van de dag komt elke Gemeenschap, of die nu klein of groot is, samen bij de Heer om het Woord te beluisteren en zich tot Hem te richten in het gebed. De leerlingen kunnen niet anders dan aan de voeten van Jezus zitten, zoals Maria van Bethanië, om het “betere deel” te kiezen (Lc 10, 42) en van Hem zijn gezindheid te leren (vgl. Fil 2, 5).
Elke keer dat de Gemeenschap zich tot de Heer richt, maakt ze zich die vraag eigen van de anonieme leerling: “Heer, leer ons bidden!” (Lc 11, 1). En Jezus, meester in het gebed, antwoordt: “Wanneer jullie bidden, zeg dan: Abba, Vader”.
Wanneer we bidden, ook in de geslotenheid van ons eigen hart, zijn we nooit alleen of verweesd. Integendeel, we zijn leden van de familie van de Heer. In het gemeenschappelijk gebed wordt naast het mysterie van het kindschap, ook dat van de broederschap en zusterschap duidelijk.
De Gemeenschappen van Sant’Egidio, verspreid over de wereld, verzamelen zich op de verschillende plaatsen die gekozen zijn voor het gebed en brengen de hoop en het verdriet van de “uitgeputte en hulpeloze mensenmenigte” waarover het Evangelie spreekt (Mt 9, 37) bij de Heer. Deze oude menigte omvat de inwoners van onze hedendaagse steden, de armen die zich bevinden in de marge van het leven, en iedereen die wacht om als dagloner te worden aangenomen (vgl. Mt 20).
Het gemeenschappelijk gebed verzamelt de schreeuw, de hoop, het verlangen naar vrede, genezing, zin en redding, die beleefd worden door de mannen en vrouwen van deze wereld. Het gebed is nooit leeg. Het stijgt onophoudelijk op naar de Heer opdat verdriet verandert in vreugde, wanhoop in blijheid, angst in hoop, eenzaamheid in gemeenschap. En het rijk Gods zal spoedig temidden van de mensen komen.
