Reading of the Word of God
Alleluia, alleluia, alleluia
Whoever lives and believes in me
will never die.
Alleluia, alleluia, alleluia
Matthew 5,33-37
'Again, you have heard how it was said to our ancestors, You must not break your oath, but must fulfil your oaths to the Lord. But I say this to you, do not swear at all, either by heaven, since that is God's throne; or by earth, since that is his footstool; or by Jerusalem, since that is the city of the great King. Do not swear by your own head either, since you cannot turn a single hair white or black. All you need say is "Yes" if you mean yes, "No" if you mean no; anything more than this comes from the Evil One.
Alleluia, alleluia, alleluia
If you believe, you will see the glory of God,
thus says the Lord.
Alleluia, alleluia, alleluia
In the community of the disciples there is no need to resort to oath, let alone made in the name of God, or even in the name of the images that designate Him or other sacred things. Among Jesus' disciples the sincerity of the word and fidelity to the promises must reign. Jesus does not intend to condemn the oath. He thinks there is no need for it. To do so means to devalue the strength and sincerity of the word. Jesus' intent is clear: mutual trust must reign in the fraternity. It is a precious invitation at a time when trust is drying up. Unfortunately, the exorbitant growth of the "I" has occurred at the expense of the fraternal dimension. Individualism pushes one to self-sufficiency, to independence from bonds with others. And it makes one feel omnipotent. Jesus, with some humour, warns that it is not worth swearing "by one's own head", since we do not have the power to make one of our hair white or black. Jesus instead emphasizes the fact that the Lord created us by giving us the word as the way to communion. For this reason, he warns his disciples: "Let your word be: "Yes, yes" or "No, no"; anymore that this comes from the evil one." Our words always have a great weight; they must not therefore be vain or ambiguous. Through them the heart of the human being appears, just as the heart of God appears from the words of revelation. It is the evil one who seeks, through ambiguous words, to corrupt fraternity. Jesus' disciples must learn to know how to say "yes" to the life that comes from the Gospel and at the same time to say "no" to the proposals that divide and disaggregate. All this is the result of a discipline of the heart, which is also a discipline of words, gestures and actions. We are all linked to one another. Believers are invited to say "yes" to the Lord who calls, but also to say "no" to seductions and proposals that seem to be good for us, but are disruptive of the fraternity.
Het gebed is het hart van het leven van de Gemeenschap van Sant’Egidio. Het is haar eerste “werk”. Aan het einde van de dag komt elke Gemeenschap, of die nu klein of groot is, samen bij de Heer om het Woord te beluisteren en zich tot Hem te richten in het gebed. De leerlingen kunnen niet anders dan aan de voeten van Jezus zitten, zoals Maria van Bethanië, om het “betere deel” te kiezen (Lc 10, 42) en van Hem zijn gezindheid te leren (vgl. Fil 2, 5).
Elke keer dat de Gemeenschap zich tot de Heer richt, maakt ze zich die vraag eigen van de anonieme leerling: “Heer, leer ons bidden!” (Lc 11, 1). En Jezus, meester in het gebed, antwoordt: “Wanneer jullie bidden, zeg dan: Abba, Vader”.
Wanneer we bidden, ook in de geslotenheid van ons eigen hart, zijn we nooit alleen of verweesd. Integendeel, we zijn leden van de familie van de Heer. In het gemeenschappelijk gebed wordt naast het mysterie van het kindschap, ook dat van de broederschap en zusterschap duidelijk.
De Gemeenschappen van Sant’Egidio, verspreid over de wereld, verzamelen zich op de verschillende plaatsen die gekozen zijn voor het gebed en brengen de hoop en het verdriet van de “uitgeputte en hulpeloze mensenmenigte” waarover het Evangelie spreekt (Mt 9, 37) bij de Heer. Deze oude menigte omvat de inwoners van onze hedendaagse steden, de armen die zich bevinden in de marge van het leven, en iedereen die wacht om als dagloner te worden aangenomen (vgl. Mt 20).
Het gemeenschappelijk gebed verzamelt de schreeuw, de hoop, het verlangen naar vrede, genezing, zin en redding, die beleefd worden door de mannen en vrouwen van deze wereld. Het gebed is nooit leeg. Het stijgt onophoudelijk op naar de Heer opdat verdriet verandert in vreugde, wanhoop in blijheid, angst in hoop, eenzaamheid in gemeenschap. En het rijk Gods zal spoedig temidden van de mensen komen.
