Feast of Joachim and Anna, ancestors of the Lord. Remembrance of all the elderly who lovingly communicate their faith to the youth. Memorial of Mary, a mentally ill woman who died in Rome in 1992. With her we remember all who are mentally ill. Lees meer
Feast of Joachim and Anna, ancestors of the Lord. Remembrance of all the elderly who lovingly communicate their faith to the youth. Memorial of Mary, a mentally ill woman who died in Rome in 1992. With her we remember all who are mentally ill.
Reading of the Word of God
Alleluia, alleluia, alleluia
This is the Gospel of the poor,
liberation for the imprisoned,
sight for the blind,
freedom for the oppressed.
Alleluia, alleluia, alleluia
Matthew 13,31-35
He put another parable before them, 'The kingdom of Heaven is like a mustard seed which a man took and sowed in his field. It is the smallest of all the seeds, but when it has grown it is the biggest of shrubs and becomes a tree, so that the birds of the air can come and shelter in its branches.' He told them another parable, 'The kingdom of Heaven is like the yeast a woman took and mixed in with three measures of flour till it was leavened all through.' In all this Jesus spoke to the crowds in parables; indeed, he would never speak to them except in parables. This was to fulfil what was spoken by the prophet: I will speak to you in parables, unfold what has been hidden since the foundation of the world.
Alleluia, alleluia, alleluia
The Son of Man came to serve,
whoever wants to be great
should become servant of all.
Alleluia, alleluia, alleluia
Often we despise the humble beginnings proper of the Gospel and with no patience we would like to see clear fruit, the end of adversities and of our own fragility. This parable teaches us that right from the smallest and most insignificant of seeds - but it must be really gospel like - the greatest reality arises. The same lesson is proposed in the following parable. A woman wants to cook some bread. She mixes a little yeast with flour, kneads it, covers it and lets it grow all night long. In the morning the whole batch is leavened by the small quantity of yeast. The evangelist shows here as well the disproportion between the humility at the beginning and the magnitude at the end. The same is true of the Gospel. Always. These words tell us that the small number and weakness do not matter; what matters for God is to be yeast. The yeast is such if once in the dough it leavens it and makes it grow till it is ready for baking. This is also true of seed: only when it falls to the ground and dies can it produce fruit. This is the secret of love: only when it is given can it reveal its power. Those who wish to save their life will lose it. On the contrary those who lose it for others will find it again richer. Similarly, the community of believers is small and weak, but if it lets the Spirit of the Lord guide it, becomes like a tree hosting a lot of people, and like the yeast leavening people's lives.
Het gebed is het hart van het leven van de Gemeenschap van Sant’Egidio. Het is haar eerste “werk”. Aan het einde van de dag komt elke Gemeenschap, of die nu klein of groot is, samen bij de Heer om het Woord te beluisteren en zich tot Hem te richten in het gebed. De leerlingen kunnen niet anders dan aan de voeten van Jezus zitten, zoals Maria van Bethanië, om het “betere deel” te kiezen (Lc 10, 42) en van Hem zijn gezindheid te leren (vgl. Fil 2, 5).
Elke keer dat de Gemeenschap zich tot de Heer richt, maakt ze zich die vraag eigen van de anonieme leerling: “Heer, leer ons bidden!” (Lc 11, 1). En Jezus, meester in het gebed, antwoordt: “Wanneer jullie bidden, zeg dan: Abba, Vader”.
Wanneer we bidden, ook in de geslotenheid van ons eigen hart, zijn we nooit alleen of verweesd. Integendeel, we zijn leden van de familie van de Heer. In het gemeenschappelijk gebed wordt naast het mysterie van het kindschap, ook dat van de broederschap en zusterschap duidelijk.
De Gemeenschappen van Sant’Egidio, verspreid over de wereld, verzamelen zich op de verschillende plaatsen die gekozen zijn voor het gebed en brengen de hoop en het verdriet van de “uitgeputte en hulpeloze mensenmenigte” waarover het Evangelie spreekt (Mt 9, 37) bij de Heer. Deze oude menigte omvat de inwoners van onze hedendaagse steden, de armen die zich bevinden in de marge van het leven, en iedereen die wacht om als dagloner te worden aangenomen (vgl. Mt 20).
Het gemeenschappelijk gebed verzamelt de schreeuw, de hoop, het verlangen naar vrede, genezing, zin en redding, die beleefd worden door de mannen en vrouwen van deze wereld. Het gebed is nooit leeg. Het stijgt onophoudelijk op naar de Heer opdat verdriet verandert in vreugde, wanhoop in blijheid, angst in hoop, eenzaamheid in gemeenschap. En het rijk Gods zal spoedig temidden van de mensen komen.
