Reading of the Word of God
Alleluia, alleluia, alleluia
Whoever lives and believes in me
will never die.
Alleluia, alleluia, alleluia
Acts 18,23-28
where he spent a short time before continuing his journey through the Galatian country and then through Phrygia, encouraging all the followers. An Alexandrian Jew named Apollos now arrived in Ephesus. He was an eloquent man, with a sound knowledge of the scriptures, and yet, though he had been given instruction in the Way of the Lord and preached with great spiritual fervour and was accurate in all the details he taught about Jesus, he had experienced only the baptism of John. He began to teach fearlessly in the synagogue and, when Priscilla and Aquila heard him, they attached themselves to him and gave him more detailed instruction about the Way. When Apollos thought of crossing over to Achaia, the brothers encouraged him and wrote asking the disciples to welcome him. When he arrived there he was able by God's grace to help the believers considerably by the energetic way he refuted the Jews in public, demonstrating from the scriptures that Jesus was the Christ.
Alleluia, alleluia, alleluia
If you believe, you will see the glory of God,
thus says the Lord.
Alleluia, alleluia, alleluia
This is the only time in Acts that Apollos is mentioned. Paul speaks of him in his first letter to the Corinthians, which was written during his third voyage, after the time Apollos spent among the Christians in Corinth. The judgment Paul gives of him in the Letter goes along the same lines as what is affirmed in Acts: Apollos is "an eloquent man, well-versed in the scriptures," and his apostolic efforts are accomplished "through grace." Nonetheless, we know that Apollos gave the Apostle cause for concern because of the two factions that had been formed among the Christians in Corinth, of which one sided with Paul and the other Apollos. Concerned about the damage that could be done in such a polarized Christian community, the apostle acts decisively to keep the division from becoming any deeper. He writes to the Corinthians: "What then is Apollos? What is Paul? Servants through whom you came to believe, as the Lord assigned to each. I planted, Apollos watered, but God gave the growth" (1 Cor 3:5-6). And then he adds: "I have applied all this to Apollos and myself for your benefit, brothers and sisters, so that you may learn through us the meaning of the saying, 'Nothing beyond what is written', so that none of you will be puffed up in favour of one against another" (1 Cor 4:6). It is important to grasp Paul's passion for the unity of the Christian community. In his letter he even praises Apollos' preaching, but he warns Christians that pride, which is always lurking in the hearts of believers, becomes a poison that divides the community and can even destroy it. The actions of Priscilla and Aquila, who welcome Apollos into their home and help him better understand the Gospel message, are important. It is necessary to participate in the life of the community to be able to understand the deep truth of the Gospel.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
