Rozpoczyna się Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan. Szczególna pamięć o Kościele katolickim. Czytaj więcej
Rozpoczyna się Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan. Szczególna pamięć o Kościele katolickim.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
To jest Ewangelia biednych,
wyzwolenie dla więźniów,
wzrok dla niewidomych, wolność
dla prześladowanych.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Marka 2,18-22
Uczniowie Jana i faryzeusze mieli właśnie post. Przyszli więc do Niego i pytali: «Dlaczego uczniowie Jana i uczniowie faryzeuszów poszczą, a Twoi uczniowie nie poszczą?» Jezus im odpowiedział: «Czy goście weselni mogą pościć, dopóki pan młody jest z nimi? Nie mogą pościć, jak długo pana młodego mają u siebie. Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, a wtedy, w ów dzień, będą pościć.
Nikt nie przyszywa łaty z surowego sukna do starego ubrania. W przeciwnym razie nowa łata obrywa jeszcze [część] ze starego ubrania i robi się gorsze przedarcie. Nikt też młodego wina nie wlewa do starych bukłaków. W przeciwnym razie wino rozerwie bukłaki; i wino przepadnie, i bukłaki. Lecz młode wino [należy wlewać] do nowych bukłaków».
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Syn człowieczy przyszedł służyć,
kto chce być wielki, niech służy innym.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Ewangelista mówi o uczniach Jana Chrzciciela i faryzeuszach, którzy, jak zwykle ludzie uważający się za prawych, czuli się upoważnieni do zapytania Jezusa, dlaczego jego uczniowie nie praktykowali postu, który - choć nieobowiązkowy - podnosił ducha. Prawdę mówiąc, ich krytyka była skierowana bardziej do nauczyciela, niż do uczniów. Jezus w parabolicznym języku odpowiada, że to nie zewnętrzne praktyki oczyszczają serce i życie ludzi. Ten, kto przyjmuje Mesjasza, posłanego przez Boga, jest czysty, tak jak przyjmuje się oblubieńca, a więc w atmosferze świętowania. Jezus oczywiście miał na myśli to, że sam był oblubieńcem, który przyszedł. A kiedy przybywa pan młody, przyjaciele nie mogą pościć. Byłoby to niegodne wobec pana młodego, który chce, by przyjaciele świętowali na przyjęciu weselnym - a nie w pościli i pokutowali. Jednak Jezus ostrzega, że nadejdą trudne czasy także dla przyjaciół oblubieńca, zwłaszcza gdy oblubieniec zostanie im zabrany. Potem nadejdzie czas postu. Odtąd Jezus, choć subtelnie, przepowiada swoją mękę i śmierć. Wtedy nadejdą chwile cierpienia. I faktycznie tak się stało: od początku chrześcijaństwa aż do naszych dni niezliczeni wierzący, mężczyźni i kobiety, cierpieli prześladowania za wiarę i stawiali opór aż do przelania krwi. Następnie za pomocą dwóch obrazów Jezus wyjaśnia, że uczeń musi odnowić całe swoje życie. Ewangelia jest nowym winem, które czyni nowe - to znaczy pełne świętowania - serca tych, którzy je piją. Serce tych, którzy są pełni siebie, jest jak stary bukłak, nie mogący przyjąć nowości Ewangelii. A nowe, surowe sukno, o którym mówi Jezus, jest płaszczem utkanym z miłości, która nie ma nic wspólnego ze starym i zniszczonym płótnem egocentryzmu. Uczniowie zrozumieli, że zbawienie nie polega na chlubieniu się swoimi dziełami, nawet dobrymi, jak post, ale na miłowaniu Jezusa ponad wszystko, tak jak oblubienica miłuje swego oblubieńca.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
