Modlitwa o jedność chrześcijan. Szczególna pamięć o starożytnych Kościołach Wschodu (Syro-prawosławnym, Koptyjskim, Ormiańskim, Etiopskim, Syryjskim z Malabaru) i o Kościele Asyryjskim. Czytaj więcej
Modlitwa o jedność chrześcijan. Szczególna pamięć o starożytnych Kościołach Wschodu (Syro-prawosławnym, Koptyjskim, Ormiańskim, Etiopskim, Syryjskim z Malabaru) i o Kościele Asyryjskim.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jesteście wybranym plemieniem,
królewskim kapłaństwem, narodem świętym,
ludem wybranym przez Boga,
by ogłaszać dzieła Jego potęgi.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Marka 3,1-6
Wszedł znowu do synagogi. Był tam człowiek, który miał uschłą rękę. A śledzili Go, czy uzdrowi go w szabat, żeby Go oskarżyć. On zaś rzekł do człowieka, który miał uschłą rękę: «Stań tu na środku!». A do nich powiedział: «Co wolno w szabat: uczynić coś dobrego czy coś złego? Życie ocalić czy zabić?» Lecz oni milczeli. Wtedy spojrzawszy wkoło po wszystkich z gniewem, zasmucony z powodu zatwardziałości ich serca, rzekł do człowieka: «Wyciągnij rękę!». Wyciągnął, i ręka jego stała się znów zdrowa. A faryzeusze wyszli i ze zwolennikami Heroda zaraz odbyli naradę przeciwko Niemu, w jaki sposób Go zgładzić.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Świętymi bądźcie,
jak Ja jestem święty, mówi Pan.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
W szabat Jezus, zgodnie ze swoim zwyczajem, idzie do synagogi na modlitwę. Tutaj spotyka mężczyznę z uschłą ręką. Apokryficzna Ewangelia Hebrajczyków umieszcza na ustach tego człowieka następującą modlitwę: „Byłem murarzem, rękoma zdobywałem pożywienie, błagam Cię, Jezu, abyś mi przywrócił zdrowie, bym nie musiał w sposób szpetny żebrać o pokarm”. Gdy tylko Jezus widzi tego kalekiego człowieka, wzrusza się. Zawsze tak się dzieje, kiedy spotyka chorych i słabych. Natomiast faryzeusze, którzy wcale nie są zainteresowani chorobą mężczyzny, przeczuwają jednak, że coś się wydarzy. Jezus nigdy nie pozostaje obojętny w obliczu ludzkiego bólu. On dobrze wie, że musi czynić wolę Ojca. Zwraca się do tego człowieka i nakazuje mu: „Wyciągnij rękę!”. A on jest posłuszny słowu Jezusa i czyni to, a wtedy zostaje uzdrowiony. Posłuszeństwo Ewangelii zawsze prowadzi do uzdrowienia, sprawia, że odzyskujemy to, co utraciliśmy przez grzech lub naszą słabość. Przecież Jezus przyszedł po to, aby każdy człowiek nie był już niewolnikiem zła, ale stał się uczestnikiem nowego horyzontu Bożego, którym jest pełnia życia. Ten człowiek zostaje uleczony i może wrócić do zwykłego życia. Uzdrowienie nie następuje po to, by pozostać więźniami samego siebie - sens uschłej ręki to także używanie jej tylko dla siebie - ale oddanie się w służbie innym, dla wspólnego dobra wszystkich. W rzeczywistości ta ręka zostaje uzdrowiona, aby „podać ją” potrzebującym. Dlatego Jezus nie narusza szabatu, jak go oskarżają faryzeusze. Dzięki temu uzdrowieniu prawdziwy „szabat” (czyli dzień Boży) wkracza w życie ludzi: w tym Człowieku stworzenie osiąga swoją pełnię. Ilekroć miłosierdzie i zbawienie Boże dotyka życia ludzi, wypełnia się Boży „szabat”: święto miłości i pełni życia.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
