Święto Katedry św. Piotra. Czytaj więcej
Święto Katedry św. Piotra.
Czytanie Slowa Bozego
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
To jest Ewangelia biednych,
wyzwolenie dla więźniów,
wzrok dla niewidomych, wolność
dla prześladowanych.
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Mateusza 16,13-19
Gdy Jezus przyszedł w okolice Cezarei Filipowej, pytał swych uczniów: «Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego?» A oni odpowiedzieli: «Jedni za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za Jeremiasza albo za jednego z proroków». Jezus zapytał ich: «A wy za kogo Mnie uważacie?» Odpowiedział Szymon Piotr: «Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego». Na to Jezus mu rzekł: «Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem nie objawiły ci tego ciało i krew, lecz Ojciec mój, który jest w niebie. Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr [czyli Skała], i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie».
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Syn człowieczy przyszedł służyć,
kto chce być wielki, niech służy innym.
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Liturgia zaprasza nas do upamiętnienia i celebrowania „posługi Piotra”. Z jednej strony podkreśla się apostolski fundament Kościoła Rzymu, z drugiej zaś posługę przewodniczenia w miłości, to znaczy wyjątkowy charyzmat, który żyje w następcach Piotra. Ewangelia, którą usłyszeliśmy, z trzema symbolami, które przywołuje - skałą, kluczami i węzłem - pokazuje, że charyzmat Piotra jest posługą dla całej konstrukcji wybranych przez Boga. Dobrze wiemy, jak zbawcza jest dla Kościoła ta posługa jedności, do pełnienia której powołany jest biskup Rzymu. Dziś jeszcze bardziej. W zglobalizowanym świecie, który naciska na fragmentację, papież stanowi unikatowy skarb, którego należy strzec, chronić i pokazywać. Nie na sposób światowych władz, ale jako służbę pełną miłości do wszystkich, zwłaszcza do słabych. Ten prymat nie rodzi się z „ciała i krwi”, nie jest kwestią cech osobistych i ludzkich, ale jest darem Ducha Bożego dla Jego Kościoła. A świadectwo papieża Franciszka jest szczególnie wymowne w obecnych czasach dezorientacji i niepewności. Skała została wskazana przez samego Jezusa, kiedy zgromadził uczniów w odosobnionym miejscu. Zapytał ich, co myślą o Nim ludzie, ale nie z ciekawości. Jezus potrzebuje, aby uczniowie byli z Nim w zgodzie, aby mieli z Nim „wspólne odczuwanie”. A oto Piotr przemówił w imieniu wszystkich i odpowiedział, wyznając swoją wiarę w Jezusa w imieniu Dwunastu. I otrzymał błogosławieństwo. Ten dom pozostanie niezłomny przeciwko „mocom piekielnym”, co w języku semickim oznacza siły zła, które będą próbowały go zburzyć. Piotr ma klucze do tego budynku. Dom Boży nie jest zamknięty, ma drzwi, a Piotr dzierży klucze. Obraz ten stał się popularny w odniesieniu do królestwa niebieskiego. Ewangelia mówi o domu, który zaczyna się już teraz na ziemi, a Piotr już teraz otrzymuje klucze, jak również moc „wiązania i rozwiązywania”, co w języku rabinicznym oznacza odpowiedzialność w domu za budowanie więzi braterstwa między wszystkimi. Papież Franciszek jest człowiekiem jedności, nie tylko chrześcijan, ale także religii. Wciela marzenie Kościoła soborowego, aby wszyscy byli jedną rodziną. Łączymy się w modlitwie za niego, z wieloma wierzącymi i ubogimi, którzy uważają go za swojego prawdziwego przyjaciela.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
