Czytanie Slowa Bozego
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Każdy, kto żyje i wierzy we mnie,
nie umrze na wieki.
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Mateusza 5,43-48
Słyszeliście, że powiedziano: Będziesz miłował swego bliźniego, a nieprzyjaciela swego będziesz nienawidził. A Ja wam powiadam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują; tak będziecie synami Ojca waszego, który jest w niebie; ponieważ On sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi, i On zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych. Jeśli bowiem miłujecie tych, którzy was miłują, cóż za nagrodę mieć będziecie? Czyż i celnicy tego nie czynią? I jeśli pozdrawiacie tylko swych braci, cóż szczególnego czynicie? Czyż i poganie tego nie czynią? Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski.
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Jeśli uwierzysz, ujrzysz chwałę Bożą,
mówi Pan.
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Jezus kontynuuje przemówienie o „sprawiedliwości” Boga, odbiegającej od tej ludzkiej. Podejmuje tu starożytne prawo odwetu, które starało się uregulować zemstę tak, aby nie była nieograniczona. I w istocie to mojżeszowe postanowienie pełniło równoważącą funkcję w całym społeczeństwie: pozwalało unikać wszelkiej arbitralnej przesady. Można było zabić z jakiegokolwiek powodu. Jezus, świadomy zasadności prawa zemsty, odwraca wszystko. I stwierdza, że nie tylko zemsta powinna być zakazana, nawet jeżeli jest uregulowana, ale to miłość powinna być proponowana jako najwyższe prawo, aż do miłowania wrogów i modlenia się za nich. To słowo Jezusa wydaje się zupełnie obce powszechnemu odczuciu naszego społeczeństwa, w którym trudno nawet kochać innych, sąsiadów, tych, których spotykamy na ulicach i placach. Ale to jest perspektywa, którą Jezus przedstawia uczniom. Chrześcijanie zostaną rozpoznani nie tylko po tym, jak się miłują - a więc na pewno nie po egoistycznym życiu, które ma na celu obronę siebie, często bez innych lub przed innymi - ale także po tym, jak kochają swoich nieprzyjaciół. Niestety, łatwo jest dostrzec u chrześcijan zachowanie takie, jak u tych, którzy nie podążają za Ewangelią: kochamy tych, do których jesteśmy podobni, pozdrawiamy tych, którzy nas pozdrawiają, troszczymy się jedynie o tych, którzy odwzajemniają przysługi. Ale w ten sposób życie chrześcijańskie jest jakby unieważnione. I przestajemy być solą ziemi i światłem świata. Polecenie Jezusa stoi w całkowitej opozycji do życia, które zwykle prowadzimy. Jest bowiem wprowadzone przez „a Ja wam powiadam”. Jezus prosi, aby odwrócić życie. Wynika to z faktu, iż sam Bóg jest tak odwrócony w porównaniu do świata.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
