Czytanie Slowa Bozego
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
To jest Ewangelia biednych,
wyzwolenie dla więźniów,
wzrok dla niewidomych, wolność
dla prześladowanych.
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Łukasza 6,36-38
Bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny.
Nie sądźcie, a nie będziecie sądzeni; nie potępiajcie, a nie będziecie potępieni; odpuszczajcie, a będzie wam odpuszczone. Dawajcie, a będzie wam dane; miarę dobrą, natłoczoną, utrzęsioną i opływającą wsypią w zanadrza wasze. Odmierzą wam bowiem taką miarą, jaką wy mierzycie».
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Syn człowieczy przyszedł służyć,
kto chce być wielki, niech służy innym.
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Bycie miłosiernymi, tak jak Bóg, oznacza posiadanie serca takiego jak Jego, uwagi takiej jak Jego i miłości takiej samej jak Jego. Oczywiste jest, że jeśli dla nas to niemożliwe, jest jednak tym, czego potrzebuje świat. Miłosierdzie, które nie ma nic wspólnego ze słodkim sentymentalizmem, jest siłą, która zmienia serca i historię, tak jak zmienił ją Jezus, który pełen miłosierdzia, przechodząc przez wioski i miasta swojego czasu, przynosił uzdrowienie i radość. Z ewangelicznego miłosierdzia wypływa także przykazanie aby nie sądzić, aby wybaczać. Kto wierzy, że może osądzić wszystko, także sam będzie sądzony. To wezwanie jest aktualne. Sądzenie rozumiane jest jako potępienie kogoś, postawienie go w kącie i uniemożliwienie poprawy. Inną rzeczą oczywiście jest osądzenie błędu. Nigdy nie trzeba „oskarżać”, a więc identyfikować grzechu z tym, kto go popełnia. Ten kto oskarża, z zasady robi to tylko w stosunku do innych, nigdy siebie samego. Potrafimy dostrzec drzazgę w oku innego, nie widząc belki we własnym oku. Jezus ostrzega: „odpuszczajcie, a będzie wam odpuszczone, dawajcie a będzie wam dane”. I dodaje, że wszystko to będzie dane w obfitości. Przykład ziarna, które zostanie obficie wsypane do worka, aż zacznie wysypywać na zewnątrz, prawie marnować, pokazuje nadmiar miłości i miłosierdzia Boga, których ten świat dzisiaj potrzebuje. Bóg wciąż wylewa na nas swoje miłosierdzie w nadmiarze, nawet kosztem jego zmarnowania.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
