Wspomnienie św. Anzelma (†1109), mnicha benedyktyńskiego i biskupa Canterbury, który z miłości do Kościoła cierpiał wygnanie. Czytaj więcej
Wspomnienie św. Anzelma (†1109), mnicha benedyktyńskiego i biskupa Canterbury, który z miłości do Kościoła cierpiał wygnanie.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jesteście wybranym plemieniem,
królewskim kapłaństwem, narodem świętym,
ludem wybranym przez Boga,
by ogłaszać dzieła Jego potęgi.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jana 6,35-40
Odpowiedział im Jezus: «Jam jest chleb życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie. Powiedziałem wam jednak: Widzieliście Mnie, a przecież nie wierzycie. Wszystko, co Mi daje Ojciec, do Mnie przyjdzie, a tego, który do Mnie przychodzi, precz nie odrzucę, ponieważ z nieba zstąpiłem nie po to, aby pełnić swoją wolę, ale wolę Tego, który Mnie posłał. Jest wolą Tego, który Mię posłał, abym ze wszystkiego, co Mi dał, niczego nie stracił, ale żebym to wskrzesił w dniu ostatecznym. To bowiem jest wolą Ojca mego, aby każdy, kto widzi Syna i wierzy w Niego, miał życie wieczne. A ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym».
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Świętymi bądźcie,
jak Ja jestem święty, mówi Pan.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
„Jam jest chleb życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie”. Wreszcie spełnia się Boża obietnica. Jezus odpowiedział na głód ocalenia ukryty w ludzkich sercach, głód sensu życia, które nie kończy się ze śmiercią, ale prowadzi do pełni szczęścia. Jezus był odpowiedzią, która przyszła z nieba i wszyscy mogli ją przyjąć. Pan zauważa jednak z żalem, że wielu nie przyjęło Jego słów, mimo że widzieli znaki, które czynił. Ale powtarza, że jest gotów przyjąć wszystkich, którzy do Niego przyjdą: „a tego, który do Mnie przychodzi, precz nie odrzucę”. Ktokolwiek przychodził do Jezusa, był przyjmowany: wystarczyło zapukać, żeby odpowiedział. Czy nie powiedział innym razem: „Przyjdźcie do mnie wszyscy, którzy zmęczeni i utrudzeni jesteście, a ja was pokrzepię”? W końcu dlatego właśnie zstąpił z nieba, żeby spełnić wolę Ojca, który Go posłał. A wola Ojca jest jasna: nie stracić nikogo z powierzonych. Pan Jezus podejmuje się tego zadania - chce ocalić wszystkich bez utraty nawet jednego. To jest Jego jedyny i prawdziwy program duszpasterski, który przedstawił jasno w przypowieści o zagubionej owcy. Jezus opisuje tam nie tylko swoją miłość do owiec, ale także swoją gotowość do podejmowania niebezpieczeństwa, wychodzenia na trudne szlaki - po to, żeby odnaleźć tych, którzy się zagubili. To jest stałe zmartwienie Jezusa. On chce, żeby było to też zmartwienie Kościoła i Jego uczniów.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
