Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Duch Pana jest nad Tobą,
Dziecię, które zrodzisz, będzie nazwane świętym.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jana 16,5-11
Teraz zaś idę do Tego, który Mnie posłał, a nikt z was nie pyta Mnie: "Dokąd idziesz?" Ale ponieważ to wam powiedziałem, smutek napełnił wam serce. Jednakże mówię wam prawdę: Pożyteczne jest dla was moje odejście. Bo jeżeli nie odejdę, Pocieszyciel nie przyjdzie do was. A jeżeli odejdę, poślę Go do was. On zaś, gdy przyjdzie, przekona świat o grzechu, o sprawiedliwości i o sądzie. O grzechu - bo nie wierzą we Mnie; o sprawiedliwości zaś - bo idę do Ojca i już Mnie nie ujrzycie; wreszcie o sądzie - bo władca tego świata został osądzony.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Oto my, Panie, Twoi słudzy,
Niech się nam stanie według Twego Słowa.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Święty Augustyn komentuje fragment mowy Jezusa, w ten sposób rozwijając Jego słowa: „Pożyteczne jest dla was, że sługa w tej formie oddali się od was; to prawda, ja mieszkam wśród was jako Słowo, które stało się ciałem, ale nie chcę, żebyście nadal pozostali przywiązani do mnie w tak odczuwalny sposób; nie chcę, żebyście zawsze zadowalali się mlekiem i chcieli pozostać dziećmi. Jeśli nie zabiorę wam tego delikatnego jedzenia, na którym was wychowałem, nie odczujecie potrzeby innego pokarmu; jeśli ze świadomością na poziomie ciała pozostaniecie przywiązani do ciała, nigdy nie będziecie w stanie przyjąć Ducha”. Dla Jezusa jest to moment rozpoczęcia czasu wiary. Musimy uchronić się przed pokusą myślenia, że jest to czas uboższy niż czasy apostołów. Jezus nie pozostawia uczniów ich własnemu losowi. Duch Święty rozlany w ich sercach rozpoczyna czasy Kościoła. To Duch jest tym, który podtrzymuje apostołów, pociesza ich, prowadzi, oświeca i czyni ich zdolnymi do głoszenia Ewangelii miłości, która zmieni świat. Duch Święty pomoże im w trudnościach, którym będą musieli stawić czoła. Duch „przekona świat o grzechu, o sprawiedliwości i o sądzie”. Ewangelista przedstawia jakby wielkie zgromadzenie, podczas którego zostaje odkryte i pozbawione maski całe zło, jakie działa w celu zniszczenia świata. To wielkie zadanie dla uczniów: pozwolić się prowadzić Duchowi Świętemu. Trzeba wytężyć siły, badając Pisma z pomocą Ducha Świętego, aby odróżnić zło działające w świecie, i pokonać je miłością. To poważne i fascynujące zadanie: także dzisiejsi chrześcijanie muszą być prorokami, którzy odróżniają zło, i którzy własnym przykładem pokazują dobrą drogę. Jeden z takich ludzi, św. arcybiskup Oscar Romero, mówi do nas także dziś. On odczytywał dramatyczną historię swojego czasu w świetle Słowa Bożego. Oczywiście, kosztowało go to męczeństwo, ale jego świadectwo jest dziś o wiele cenniejsze. W obliczu oskarżeń, które mu stawiano, odpowiadał, że nie robił nic innego, jak czytał historię w świetle Ewangelii. „Słowo jest niczym promienie słońca, które przybywają z wysoka i oświecają. Jakąż winę ma słońce, kiedy jego najczystsze światło napotyka na kałuże, ekskrementy, śmieci na tej ziemi? Musi oświecać te rzeczy, w przeciwnym wypadku nie byłoby słońcem, nie byłoby światłem, nie postawiłoby w świetle brzydoty i okropności, które istnieją na ziemi”.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
