Święto św. Macieja, Apostoła. Czytaj więcej
Święto św. Macieja, Apostoła.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jeśli z Nim umieramy, z Nim też żyć będziemy.
Jeśli trwamy w cierpliwości, z Nim też królować będziemy.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Dzieje Apostolskie 1,21-26
Trzeba więc, aby jeden z tych, którzy towarzyszyli nam przez cały czas, kiedy Pan Jezus przebywał z nami, począwszy od chrztu Janowego aż do dnia, w którym został wzięty od nas do nieba, stał się razem z nami świadkiem Jego zmartwychwstania».
Postawiono dwóch: Józefa, zwanego Barsabą, z przydomkiem Justus, i Macieja. I tak się pomodlili: «Ty, Panie, znasz serca wszystkich, wskaż z tych dwóch jednego, którego wybrałeś, by zajął miejsce w tym posługiwaniu i w apostolstwie, któremu sprzeniewierzył się Judasz, aby pójść swoją drogą». I dali im losy, a los padł na Macieja. I został dołączony do jedenastu apostołów.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jeśli z Nim umieramy, z Nim też żyć będziemy.
Jeśli trwamy w cierpliwości, z Nim też królować będziemy.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Kościół wspomina dziś św. Macieja Apostoła, wybranego przez pierwszą wspólnotę chrześcijan, aby dopełnić liczbę Dwunastu, która miała reprezentować cały naród wybrany. W liczbie dwunastu - tyle było plemion Izraela - zawierał się niepokój o pełnię i powszechność zbawienia, które nie mogło być stłumione, ani tym bardziej zniesione. Zdrada Judasza nie mogła zatrzymać dążenia do powszechności zawartego w Ewangelii. Dla Jezusa wszyscy mężczyźni i kobiety, z każdego ludu i z każdej ziemi, mają prawo otrzymać Dobrą Nowinę o zbawieniu. A Kościół został powołany, by przekazywać ją wszystkim aż po krańce ziemi. Trzeba było wybrać „dwunastego” apostoła: żaden naród, żaden naród, żadna osoba nie jest obca miłości i trosce Kościoła. Nie chodziło oczywiście o wybranie jakiejkolwiek osoby. Od razu ustalono kryterium: wybrany musiał żyć z Jezusem, słuchając Go, patrząc na Niego, dotykając Go, idąc za Nim; słowem, musiał być prawdziwym świadkiem. Tradycja rzeczywiście stawia Macieja pośród siedemdziesięciu dwóch uczniów Jezusa. W prefacji do liturgii ambrozjańskiej śpiewa się: „Aby dopełniła się liczba apostołów, zwróciłeś spojrzenie miłości na Macieja, który zaczął podążać za tajemnicami Twojego Chrystusa. Jego głos złączył się z innymi jedenastoma świadkami Pana i zaniósł światu zapowiedź, że Jezus z Nazaretu naprawdę zmartwychwstał, a ludziom zostało otwarte Królestwo Niebieskie”. W św. Macieju możemy rozpoznać imię uczniów wszystkich czasów. Wszystkim uczniom powierzona jest troska o wspólnotę.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
