Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego Czytaj więcej
Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego
Pierwsze czytanie
Dzieje Apostolskie 1,1-11
Pierwszą Księgę napisałem, Teofilu, o wszystkim, co Jezus czynił i czego nauczał od początku aż do dnia, w którym udzielił przez Ducha Świętego poleceń Apostołom, których sobie wybrał, a potem został wzięty do nieba. Im też po swojej męce dał wiele dowodów, że żyje: ukazywał się im przez czterdzieści dni i mówił o królestwie Bożym. A podczas wspólnego posiłku kazał im nie odchodzić z Jerozolimy, ale oczekiwać obietnicy
«Słyszeliście o niej ode Mnie - [mówił] - Jan chrzcił wodą, ale wy wkrótce zostaniecie ochrzczeni Duchem Świętym». Zapytywali Go zebrani: «Panie, czy w tym czasie przywrócisz królestwo Izraela?» Odpowiedział im: «Nie wasza to rzecz znać czasy i chwile, które Ojciec ustalił swoją władzą, ale gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi».
Po tych słowach uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu. Kiedy uporczywie wpatrywali się w Niego, jak wstępował do nieba, przystąpili do nich dwaj mężowie w białych szatach. I rzekli: «Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus, wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba».
Psalm responsoryjny
Psalm 46 (47)
Kierownikowi chóru. Synów Koracha. Psalm.
Wszystkie narody, klaskajcie w dłonie,
wykrzykujcie Bogu radosnym głosem,
bo Pan najwyższy, straszliwy,
jest wielkim Królem nad całą ziemią.
On nam poddaje narody
i ludy rzuca pod nasze stopy.
Wybiera dla nas dziedzictwo -
chlubę Jakuba, którego miłuje.
Wstąpił Bóg wśród radosnych okrzyków,
Pan przy dźwięku trąby.
Śpiewajcie <naszemu> Bogu, śpiewajcie;
śpiewajcie Królowi naszemu, śpiewajcie!
Gdyż Bóg jest Królem całej ziemi,
hymn zaśpiewajcie!
Bóg króluje nad narodami,
Bóg zasiada na swym świętym tronie.
Połączyli się władcy narodów
z ludem Boga Abrahama.
Bo możni świata należą do Boga:
On zaś jest najwyższy.
Drugie czytanie
List do Efezjan 4,1-13
A zatem zachęcam was ja, więzień w Panu, abyście postępowali w sposób godny powołania, jakim zostaliście wezwani, z całą pokorą i cichością, z cierpliwością, znosząc siebie nawzajem w miłości. Usiłujcie zachować jedność Ducha dzięki więzi, jaką jest pokój. Jedno jest Ciało i jeden Duch, bo też zostaliście wezwani do jednej nadziei, jaką daje wasze powołanie. Jeden jest Pan, jedna wiara, jeden chrzest. Jeden jest Bóg i Ojciec wszystkich, który [jest i działa] ponad wszystkimi, przez wszystkich i we wszystkich.
Każdemu zaś z nas została dana łaska według miary daru Chrystusowego. Dlatego mówi Pismo:
Wstąpiwszy do góry wziął do niewoli jeńców,
rozdał ludziom dary.
Słowo zaś "wstąpił" cóż oznacza, jeśli nie to, że również zstąpił do niższych części ziemi? Ten, który zstąpił, jest i Tym, który wstąpił ponad wszystkie niebiosa, aby wszystko napełnić. I On ustanowił jednych apostołami, innych prorokami, innych ewangelistami, innych pasterzami i nauczycielami dla przysposobienia świętych do wykonywania posługi, celem budowania Ciała Chrystusowego, aż dojdziemy wszyscy razem do jedności wiary i pełnego poznania Syna Bożego, do człowieka doskonałego, do miary wielkości według Pełni Chrystusa.
Czytanie Ewangelii
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Wczoraj zostałem pogrzebany z Chrystusem,
dziś zmartwychwstaję z Tobą, który zmartwychwstałeś,
z Tobą zostałem ukrzyżowany,
pamiętaj o mnie w swoim królestwie.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Marka 16,15-20
I rzekł do nich: «Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony. Tym zaś, którzy uwierzą, te znaki towarzyszyć będą: w imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą; węże brać będą do rąk, i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą, i ci odzyskają zdrowie».
Po rozmowie z nimi Pan Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga. Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdził naukę znakami, które jej towarzyszyły.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Wczoraj zostałem pogrzebany z Chrystusem,
dziś zmartwychwstaję z Tobą, który zmartwychwstałeś,
z Tobą zostałem ukrzyżowany,
pamiętaj o mnie w swoim królestwie.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Homilia
Uroczystość Wniebowstąpienia otwiera widok na wspólne przeznaczenie, zarówno rodziny ludzkiej jak i stworzenia. To przede wszystkim oczywiste, że historia ludzkości nie kończy się w próżni, ma „ludzką” przyszłość, przyszłość zmartwychwstałego Jezusa, który wprowadził człowieka do nieba Bożego. Możemy powiedzieć, że wraz z wejściem do nieba Jezus rozpoczyna to wieczne mieszkanie, które Bóg przygotował dla swoich dzieci. Mówiąc językiem podobnym do tego z Apokalipsy o „nowych” niebiosach, o „nowej ziemi” i Jerozolimie w niebie, Jezus otwiera je wraz ze swoim przyjściem. Tak jak powiedział uczniom przed śmiercią, idzie przygotować wszystkim miejsce, ponieważ tam gdzie On jest, będziemy także my. Osiągnęła to Jego matka, Maryję, wzięta wraz z ciałem do nieba.
Dzisiejsza uroczystość odrywa nas od historii bez orientacji, bez zakończenia, świata przypadkowych ofiar, gwiazd lub ciemnych i niekontrolowanych sił. W Ewangelii Jezus prosi nas, byśmy byli świadkami tej tajemnicy ocalenia dla wszystkich ludów. W sercu każdego ucznia Jezusa jest niepokój o uniwersalność: jesteśmy uniwersalnymi braćmi, obywatelami świata, rodziną dla wszystkich. Uczeń mówi nowym językiem, tym z nieba, językiem miłości która dotyka i zmienia serca; wypędza demony, a więc myśli o samotności, przyzwyczajenie do zemsty, podziału, braku przyjaźni. Nie mamy być idealni, by móc głosić Ewangelię. Pan wybrał nas jako usprawiedliwionych grzeszników, włączonych do głoszenia Ewangelii miłości. To jest droga, by wstąpić do nieba. Zasmucają trochę ci, którzy wpatrują się w niebiosa (myślę o horoskopach...) w poszukiwaniu znaków ochrony, by uciec od strachu i niepewności życia. To Pan zstąpił na nasze niebo i daje nam bezpieczeństwo. On zachęca nas do przyszłości, którą w pełni osiągnął. A uczniom każdego czasu przyznaje władzę, by kierować historię i stworzenie w kierunku wspólnego przeznaczenia. Uczniowie rzeczywiście mają władzę, by wypędzać demony i mówić nowym językiem miłości; potrafią pokonać kuszące węże i wygrać z trującymi pułapkami życia; potrafią uzdrawiać chorych i wesprzeć każdego, kto potrzebuje pocieszenia. To jest właśnie siła, która podtrzymuje i prowadzi uczniów aż do krańców ziemi i w kierunku przyszłości historii. Ewangelia wg św. Marka zamyka się słowami: „Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi”.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
