Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jesteście wybranym plemieniem,
królewskim kapłaństwem, narodem świętym,
ludem wybranym przez Boga,
by ogłaszać dzieła Jego potęgi.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Mateusza 7,15-20
Strzeżcie się fałszywych proroków, którzy przychodzą do was w owczej skórze, a wewnątrz są drapieżnymi wilkami. Poznacie ich po ich owocach. Czy zbiera się winogrona z ciernia, albo z ostu figi? Tak każde dobre drzewo wydaje dobre owoce, a złe drzewo wydaje złe owoce. Nie może dobre drzewo wydać złych owoców ani złe drzewo wydać dobrych owoców. Każde drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, będzie wycięte i w ogień wrzucone. A więc: poznacie ich po ich owocach.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Świętymi bądźcie,
jak Ja jestem święty, mówi Pan.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jezus ostrzega przed niebezpieczeństwem poddania się fałszywym prorokom, czyli tym ludziom lub sposobowi życia, które wydają się łatwiejsze i bardziej przystępne, ale w rzeczywistości kradną życie, tak jak drapieżny wilk. Przychodzą na myśl liczni „zwodziciele”, którzy w wielu miejscach, zwłaszcza w krajach najbiedniejszych, głoszą tak zwaną „religię dobrobytu”. To głoszenie, które zwodzi i nie zbawia. Wręcz przeciwnie, oszukuje i szkodzi. Dlatego Jezus ostrzega również uczniów, aby wystrzegali się zachowania faryzeuszy - to znaczy zewnętrznego sposobu życia wiarą lub dostosowania się do indywidualistycznej mentalności świata, która jak wirus niszczy tkankę naszych społeczeństw. Zaraził on wielu chrześcijan, którzy wierzą, że żyją zgodnie z Ewangelią, zamykając się we własnym małym świecie. Jest to jeden z powodów rzadkości miłosierdzia, obumierania miłości, usychania pasji zmieniania świata, narastania konfliktów, a wzrostu obojętności i rezygnacji wobec zła. Łatwiej jest zaakceptować życie pozbawione marzeń i wizji. Nie powinniśmy też zapominać, że pokusy - wszystkie z nich - zawsze wydają się pociągające i rozsądne, dokładnie jak wilki przebrane za owce. Jak je zdemaskować? Jezus wskazuje pewne kryterium: „Poznacie ich po ich owocach”. Wszystkie pokusy, które czynią życie jałowym, niezdolnym do wydawania dobrych owoców ani dla siebie, ani dla innych, są fałszywymi proroctwami. Apostoł Paweł wymienia uczynki tych, którzy pozwalają się kierować duchowi cielesnemu, czyli miłości do siebie: nierząd, nieczystość, wyuzdanie, uprawianie bałwochwalstwa, czary, nienawiść, spór, zawiść, wzburzenie, niewłaściwa pogoń za zaszczytami, niezgoda, rozłamy, zazdrość, pijaństwo, hulanki i tym podobne. Zaraz potem wymienia te wypływające z człowieka, który daje się prowadzić Duchowi i Ewangelii: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie. I kończy: „Mając życie od Ducha, do Ducha się też stosujmy” (Ga 5, 19-26).
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
