Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
To jest Ewangelia biednych,
wyzwolenie dla więźniów,
wzrok dla niewidomych, wolność
dla prześladowanych.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Dal vangelo di Luca 21,29-33
I powiedział im przypowieść: «Patrzcie na drzewo figowe i na inne drzewa. Gdy widzicie, że wypuszczają pączki, sami poznajecie, że już blisko jest lato. Tak i wy, gdy ujrzycie, że to się dzieje, wiedzcie, iż blisko jest królestwo Boże. Zaprawdę, powiadam wam: Nie przeminie to pokolenie, aż się wszystko stanie. Niebo i ziemia przeminą, ale moje słowa nie przeminą.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Syn człowieczy przyszedł służyć,
kto chce być wielki, niech służy innym
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jezus przyszedł, aby nas zbawić od wszelkiej niewoli, nawet od tego, co możemy nazwać rezygnacją wobec zła. Wraz z przyjściem Jezusa na świat rozpoczął się nowy czas wyzwolenia od zła i ustanowienia zbawienia. Jezus jest świtem nowego świata: Jego życie, Jego miłość, Jego cuda, Jego zmartwychwstanie, są tymi pąkami, które ukazują nową wiosnę w historii ludzkości. Dlatego też napomina uczniów: „I powiedział im przypowieść: Patrzcie na drzewo figowe i na inne drzewa. Gdy widzicie, że wypuszczają pączki, sami poznajecie, że już blisko jest lato. Tak i wy, gdy ujrzycie, że to się dzieje, wiedzcie, iż blisko jest królestwo Boże”. Czytając Ewangelię i kontemplując dzieło Jezusa, wiemy, że nowy świat, świat Jezusa, już się rozpoczął. I patrząc również na liczne znaki miłości, być może tak małe jak pączki, widzimy w nich nową przyszłość, już obecną i działającą, przyszłość nakreśloną przez Ewangelię, która za sprawą Jezusa nadal dojrzewa i wrasta. Można powiedzieć, że Jezus przyniósł na świat Bożą przyszłość. Tam, gdzie kiełkuje miłość, gdzie objawia się przebaczenie, gdzie wzrasta miłosierdzie, gdzie praktykuje się dialog i ustanawia pokój, tam zakwitły pączki królestwa Bożego. Widząc je, każdy jest wezwany do tego, by znaki miłości zakiełkowały również w jego własnym sercu i życiu. W ten sposób przyśpieszamy pełny adwent Jego królestwa. Jezus gwarantuje, że te Jego słowa są mocne, mocniejsze niż niebo i ziemia. Ewangelia miłości jest bowiem prawdziwą skałą, prawdziwym fundamentem, na którym można budować życie własne i całego świata.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
