Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Każdy, kto żyje i wierzy we mnie,
nie umrze na wieki.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Dzieje Apostolskie 18,23-28
Zabawił tam pewien czas i wyruszył, aby obejść kolejno krainę galacką i Frygię, umacniając wszystkich uczniów.
Pewien Żyd, imieniem Apollos, rodem z Aleksandrii, człowiek uczony i znający świetnie Pisma przybył do Efezu. Znał on już drogę Pańską, przemawiał z wielkim zapałem i nauczał dokładnie tego, co dotyczyło Jezusa, znając tylko chrzest Janowy. Zaczął on odważnie przemawiać w synagodze. Gdy go Pryscylla i Akwila usłyszeli, zabrali go z sobą i wyłożyli mu dokładnie drogę Bożą. A kiedy chciał wyruszyć do Achai, bracia napisali list do uczniów z poleceniem, aby go przyjęli. Gdy przybył, pomagał bardzo za łaską [Bożą] tym, co uwierzyli. Dzielnie uchylał twierdzenia Żydów, wykazując publicznie z Pism, że Jezus jest Mesjaszem.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jeśli uwierzysz, ujrzysz chwałę Bożą,
mówi Pan.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
To jedyny raz, kiedy w Dziejach Apostolskich wspominany jest Apollos. Paweł mówi o nim w Pierwszym Liście do Koryntian, pisanym z Efezu podczas jego trzeciej podróży, a więc po działalności Apollosa wśród chrześcijan w Koryncie. Sąd Pawła z Listu zgodny jest z tym, co zawarte jest w tym fragmencie Dziejów: Apollos to „człowiek uczony, znający świetnie Pisma”, a działalność apostolską prowadzi „z wielkim zapałem”. Jednak wiemy, że był on też powodem niepokoju apostoła i doprowadził powstania dwóch frakcji, na które podzielili się chrześcijanie z Koryntu, z których jedna reprezentowała Pawła, a druga Apollosa. Apostoł, zaniepokojony raną, którą może zadać wspólnocie chrześcijańskiej taki podział, interweniuje ze swoją decyzją, aby podziały się nie pogłębiały. Pisze do Koryntian: „Kimże jest Apollos? Albo kim jest Paweł? Sługami, przez których uwierzyliście według tego, co każdemu dał Pan”. Ważne jest podkreślenie pasji Pawła dla utrzymania jedności wspólnoty chrześcijańskiej. W swoim Liście chwali także nauczanie Apollosa, ale ostrzega chrześcijan, że duma, która zawsze czai się w sercach wierzących, staje się trucizną, która dzieli wspólnotę, prowadząc ją do zniszczenia. Ważne jest działanie Pryscylli i Akwili, którzy przyjmują Apollosa w swoim domu i pomagają mu lepiej zrozumieć ewangeliczne przesłanie. Konieczne jest uczestnictwo w życiu wspólnoty, aby móc zrozumieć głęboką prawdę Ewangelii. Nie wystarczy prosta doktryna i umiejętność dyskutowania. Łukasz wymienia w tym miejscu Pryscyllę przed Akwilą, być może po to, by podkreślić duszpasterską rolę kobiet we wspólnocie Pawła. Jest to cenna wskazówka także dla dzisiejszych wspólnot chrześcijańskich.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
