7 lutego 1968: wspomnienie początków Wspólnoty Sant'Egidio, kiedy grupa rzymskich licealistów zaczęła jednoczyć się wokół Ewangelii i miłości do ubogich. Dziękujemy Panu za dar Wspólnoty. Czytaj więcej
7 lutego 1968: wspomnienie początków Wspólnoty Sant'Egidio, kiedy grupa rzymskich licealistów zaczęła jednoczyć się wokół Ewangelii i miłości do ubogich. Dziękujemy Panu za dar Wspólnoty.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Duch Pana jest nad Tobą,
Dziecię, które zrodzisz, będzie nazwane świętym.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Mateusza 11,25-30
W owym czasie Jezus przemówił tymi słowami: «Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie. Wszystko przekazał Mi Ojciec mój. Nikt też nie zna Syna, tylko Ojciec, ani Ojca nikt nie zna, tylko Syn, i ten, komu Syn zechce objawić.
Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie».
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Oto my, Panie, Twoi słudzy,
Niech się nam stanie według Twego Słowa.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Dziś wspominamy rocznicę powstania Wspólnoty Sant'Egidio. Od tego momentu minęło dokładnie pięćdziesiąt pięć lat. Pierwszym słowem, które wychodzi z naszych ust do Pana w tym dniu, jest dziękczynienie za ten cenny dar, jaki Duch Święty dał Kościołowi i światu. Fragment Ewangelii sugeruje, że to sam Jezus „błogosławi” Ojca, ponieważ Ewangelia została ponownie „objawiona prostaczkom”. Wspólnota zrodzona z inicjatywy młodego licealisty, Andrei Riccardiego, składała się z „maluczkich” nie tylko dlatego, że byli bardzo młodymi licealistami, ale przede wszystkim dlatego, że w pierwotnej intuicji uświadamiali sobie, że są „dziećmi” Ewangelii, właśnie następcami tych „prostaczków”, którym została objawiona tajemnica Boga. W sercu Wspólnoty zawsze pozostaje prosta i podstawowa intuicja: żyć Ewangelią , bez dodatków. Z nieustannego słuchania Ewangelii rodzi się i nieustannie odradza Wspólnota. Historia Sant'Egidio jest w istocie historią modlitwy, historią słuchania, historią przyjaźni z Bogiem, z braćmi i z ubogimi. Z tej przyjaźni wypływa każde działanie Wspólnoty. To dziękczynienie Jezusa jest dzisiaj dziękczynieniem wszystkich nas: „Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom”. I właśnie dzięki „prostaczkom” Ewangelia, jeśli chodzi o życie Wspólnoty, rozprzestrzeniła się z Rzymu na cały świat, zawsze łącząc modlitwę i miłość do ubogich. W każdym miejscu Sant'Egidio stara się żyć globalizacją miłości, która znosi granice i podziały i tworzy wielki lud ubogich i pokornych, zjednoczony we wzajemnej pomocy i w naśladowaniu Pana. W dziejach Wspólnoty doświadczamy piękna i mocy słowa Jezusa, który mówi: „Moje jarzmo jest słodkie, a moje brzemię lekkie” (Mt 11, 30). To, co mogło wydawać się ciężarem i wysiłkiem, stało się doświadczeniem słodyczy i radości. Ten czas jest pełen wyzwań i zobowiązań, ale pewność czułej pomocy Pana popycha nas do życia z ufnością i miłością na drodze Ewangelii.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
