VII Niedziela zwykła
Wspomnienie św. Polikarpa, ucznia apostoła Jana, biskupa i męczennika (†155).
Czytaj więcej
VII Niedziela zwykła
Wspomnienie św. Polikarpa, ucznia apostoła Jana, biskupa i męczennika (†155).
Pierwsze czytanie
Kapłańska 19,1-2.17-18
Dalej Pan powiedział do Mojżesza: «Mów do całej społeczności Izraelitów i powiedz im: Bądźcie świętymi, bo Ja jestem święty, Pan, Bóg wasz! Nie będziesz żywił w sercu nienawiści do brata. Będziesz upominał bliźniego, aby nie zaciągnąć winy z jego powodu. Nie będziesz szukał pomsty, nie będziesz żywił urazy do synów twego ludu, ale będziesz miłował bliźniego jak siebie samego. Ja jestem Pan!
Psalm responsoryjny
Psalm 103
Pan jest łaskawy, pełen miłosierdzia.
Błogosław, duszo moja, Pana,
i wszystko, co jest we mnie, święte imię Jego.
Błogosław, duszo moja, Pana
i nie zapominaj o wszystkich Jego dobrodziejstwach.
On odpuszcza wszystkie twoje winy
i leczy wszystkie choroby.
On twoje życie ratuje od zguby,
obdarza cię łaską i zmiłowaniem.
Miłosierny jest Pan i łaskawy,
nieskory do gniewu i bardzo cierpliwy
Nie postępuje z nami według naszych grzechów
ani według win naszych nam nie odpłaca.
Jak odległy jest wschód od zachodu,
tak daleko odsunął od nas nasze winy.
Jak ojciec lituje się nad dziećmi,
tak Pan się lituje nad tymi, którzy cześć Mu oddają.
Drugie czytanie
1 List do Koryntian 3,16-23
Czyż nie wiecie, żeście świątynią Boga i że Duch Boży mieszka w was? Jeżeli ktoś zniszczy świątynię Boga, tego zniszczy Bóg. Świątynia Boga jest świętą, a wy nią jesteście.
Niechaj się nikt nie łudzi! Jeśli ktoś spośród was mniema, że jest mądry na tym świecie, niech się stanie głupim, by posiadł mądrość. Mądrość bowiem tego świata jest głupstwem u Boga. Zresztą jest napisane: On udaremnia zamysły przebiegłych lub także: Wie Pan, że próżne są zamysły mędrców. Niech się przeto nie chełpi nikt z powodu ludzi! Wszystko bowiem jest wasze: czy to Paweł, czy Apollos, czy Kefas; czy to świat, czy życie, czy śmierć, czy to rzeczy teraźniejsze, czy przyszłe; wszystko jest wasze, wy zaś Chrystusa, a Chrystus - Boga.
Czytanie Ewangelii
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Wczoraj zostałem pogrzebany z Chrystusem,
dziś zmartwychwstaję z Tobą, który zmartwychwstałeś,
z Tobą zostałem ukrzyżowany,
pamiętaj o mnie w swoim królestwie.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Mateusza 5,38-48
Słyszeliście, że powiedziano: Oko za oko i ząb za ząb! A Ja wam powiadam: Nie stawiajcie oporu złemu. Lecz jeśli cię kto uderzy w prawy policzek, nadstaw mu i drugi! Temu, kto chce prawować się z tobą i wziąć twoją szatę, odstąp i płaszcz! Zmusza cię kto, żeby iść z nim tysiąc kroków, idź dwa tysiące! Daj temu, kto cię prosi, i nie odwracaj się od tego, kto chce pożyczyć od ciebie.
Słyszeliście, że powiedziano: Będziesz miłował swego bliźniego, a nieprzyjaciela swego będziesz nienawidził. A Ja wam powiadam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują; tak będziecie synami Ojca waszego, który jest w niebie; ponieważ On sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi, i On zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych. Jeśli bowiem miłujecie tych, którzy was miłują, cóż za nagrodę mieć będziecie? Czyż i celnicy tego nie czynią? I jeśli pozdrawiacie tylko swych braci, cóż szczególnego czynicie? Czyż i poganie tego nie czynią? Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Wczoraj zostałem pogrzebany z Chrystusem,
dziś zmartwychwstaję z Tobą, który zmartwychwstałeś,
z Tobą zostałem ukrzyżowany,
pamiętaj o mnie w swoim królestwie.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Homilia
Od kilku niedziel liturgia zachęca nas do kontemplacji Kazania na górze, które Jezus zamyka opowieścią o domu zbudowanym na skale - jakby chciał podkreślić siłę tych słów, które, wprowadzone w życie, uczynią dom niezachwianym, nawet wobec wiatrów i burz, które uderzają w życiu. Ten, kto polega na tych słowach, jest zatem człowiekiem mądrym, realistą. W tych słowach jest ukryta prawdziwa mądrość życia, odmienna od powszechnego przekonania, ale która może odsunąć świat od przemocy zła. W tej perspektywie Jezus, chcąc wypełnić Prawo, mówi: „Słyszeliście, że powiedziano: Oko za oko i ząb za ząb! A Ja wam powiadam: Nie stawiajcie oporu złemu. Lecz jeśli cię kto uderzy w prawy policzek, nadstaw mu i drugi!”. Jezus odnosi się do starożytnego prawa talionu, zasady mającej na celu łagodzenie i regulowanie zemsty. W starożytności - w rzeczywistości zdarza się tak jeszcze dziś - duch zemsty popychał ludzi do nieustępliwej, okrutnej i nieludzkiej postawy. Prawo odwetu miało na celu ograniczenie nadużycia zemsty. Dlatego ustanowiono proporcjonalną zasadę: ząb za ząb, oko za oko.
Dla Jezusa ten nakaz, mimo że mógł mieć również sens, musiał jednak zostać wykorzeniony: nie tylko nie możemy dokonywać zemsty, ale też „stawiać oporu złemu”. Jest to walka o usunięcie zła, które w rzeczywistości zaczyna się w naszych sercach. Walka, do której jako pierwsi wezwani są wierzący. Patriarcha Atenagoras, wielki wierzący, podkreślał tę postawę zaczynania od siebie samego. „Najtrudniejsza wojna - mówił - to wojna przeciwko sobie. Musisz zostawić broń. Sam przez lata walczyłem w tej wojnie. To było okropne. Ale teraz jestem rozbrojony. Nie boję się już niczego, ponieważ miłość poskromiła strach”.
Jest to droga, którą wskazuje nam Ewangelia, by doprowadzić nas do łagodnego spotkania z innymi, do cierpliwości w dialogu, do hojności w byciu z innymi. To na tej szczodrej drodze rozbrajane są serca, nawet te brutalne. Te słowa Ewangelii pozwalają miłości przynosić owoce pokoju i zgody. Jezus kontynuuje: „Słyszeliście, że powiedziano: Będziesz miłował swego bliźniego, a nieprzyjaciela swego będziesz nienawidził. A Ja wam powiadam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół”. Tymi słowami Jezus usuwa ze swego słownictwa słowo „wróg”, by pozostawić jedynie to drugie - bliźni. Tak, dla Jezusa wrogowie nie istnieją, każdy jest bliźnim, którego należy miłować. Tak samo musi być w przypadku uczniów. Nie tylko prosi ich o wybaczenie wszystkich przewinień - i to stanowi już wielki krok naprzód - ale pragnie, by miłowali także swoich wrogów i modlili się za swoich prześladowców. On, jako pierwszy, dał temu przykład. Kiedy był na krzyżu, modlił się tymi słowami: „Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią” (Łk 23, 34).
Jezus pragnie poszerzyć serca ludzi, przełamując granice i limity, które są źródłem wrogości. Ewangelia wymaga wielkodusznego świadectwa. Jezus podkreśla też równicę: „Jeśli bowiem miłujecie tych, którzy was miłują, cóż za nagrodę mieć będziecie? Czyż i celnicy tego nie czynią?”. Jezus zaprasza uczniów do wyższego życia - On doskonale zna naszą słabość i nasz grzech, ale nie przestaje nas napominać: „Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski”. Już za czasów Mojżesza sam Pan napominał swój lud: „Bądźcie świętymi, bo Ja jestem święty”. A świętość jest miłosierdziem, jest miłością bez granic, która popycha uczniów do wyjścia z samych siebie i wyruszenia na peryferia tego świata. Naśladowanie Chrystusa, nowego człowieka, modelu prawdziwej ludzkości, staje się prostą drogą, którą Ewangelia stawia w zasięgu każdego z nas.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
