Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jesteście wybranym plemieniem,
królewskim kapłaństwem, narodem świętym,
ludem wybranym przez Boga,
by ogłaszać dzieła Jego potęgi.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jeremiasza 31,1-7
W tamtych czasach - wyrocznia Pana - będę Bogiem dla wszystkich pokoleń Izraela,
one zaś będą moim narodem».
To mówi Pan:
«Znajdzie łaskę na pustyni
naród ocalały od miecza;
Izrael pójdzie do miejsca swego odpoczynku.
Pan się mu ukaże z daleka:
Ukochałem cię odwieczną miłością,
dlatego też zachowałem dla ciebie łaskawość.
Znowu cię zbuduję i będziesz odbudowana,
Dziewico-Izraelu!
Przyozdobisz się znów swymi bębenkami
i wyjdziesz wśród tańców pełnych wesela.
Będziesz znów sadzić winnice
na wzgórzach Samarii;
uprawiający będą sadzić i zbierać.
Nadejdzie bowiem dzień,
kiedy strażnicy znów zawołają
na wzgórzach Efraima:
"Wstańcie, wstąpmy na Syjon,
do Pana, Boga naszego!"»
To bowiem mówi Pan:
«Wykrzykujcie radośnie na cześć Jakuba,
weselcie się pierwszym wśród narodów!
Głoście, wychwalajcie i mówcie:
"Pan wybawił swój lud,
Resztę Izraela!"
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Świętymi bądźcie,
jak Ja jestem święty, mówi Pan.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Język miłości jest tym, który najlepiej wyraża przymierze Pana z Jego ludem: „Ukochałem cię odwieczną miłością, dlatego też podtrzymywałem dla ciebie łaskawość. Znowu cię zbuduję i będziesz odbudowana, Dziewico-Izraelu!” Miłość Boga do Izraela jest „odwieczna” i trwa zawsze. Nic nie może jej przerwać. To przymierze rozpoczyna wyzwolenie z niewoli egipskiej i przyjęcie Prawa na Górze Synaj. Pustynia była świadkiem miłości, którą Bóg - małżonek, otoczył lud Izraela - małżonkę. Podczas czterdziestu lat drogi przez pustynię lud Izraela nauczy się miłości do Pana, a Pan przypieczętuje ze swoim narodem przymierze wierności, oparte na „odwiecznej miłości”. Pustynia w tym biblijnym fragmencie nie jest miejscem mitycznym. Jest przestrzenią, w której miłość budowana jest wytrwałością i poświęceniem: wierzący zdaje sobie sprawę z siły Bożej miłości i Jego obietnicy przymierza. Pustynia staje się drogą nadziei, która wiedzie do „stolicy pokoju”. Możemy zapytać: czym jest pustynia w dzisiejszych czasach? Możemy zobaczyć ją w naszych miastach, często pozbawionych życia i miłości. Powołaniem Kościoła jest czynić miasta bardziej ludzkimi i zjednoczonymi. Wspólnoty wezwane są, aby wyjść ze swoich wygodnych i ciepłych przestrzeni na ulice i place na peryferiach naszych miast, aby zamieniać je z miejsc samotności i przemocy w przestrzenie miłości i pokoju. Jeruzalem - imię, które wyraża wszystkie miasta - oznacza „miasto pokoju”: w nim właśnie mieszka Pan. Ponieważ umieszczone jest wysoko, jaśnieje światłem, które rozświetla całą ziemię. Zaproszenie, aby przyjść do Jeruzalem, oznacza wspinanie się w górę, porzucenie instynktów, które ciągną w dół, i rozświetlenie własnego życia - aby Boży obraz spełnił się we wszystkich ludziach, ubogich i chorych, „niewidomych i chromych”, kobietach i mężczyznach. Nikt nie może zostać pominięty.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
