Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Każdy, kto żyje i wierzy we mnie,
nie umrze na wieki.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
List do Efezjan 4,7-16
Każdemu zaś z nas została dana łaska według miary daru Chrystusowego. Dlatego mówi Pismo:
Wstąpiwszy do góry wziął do niewoli jeńców,
rozdał ludziom dary.
Słowo zaś "wstąpił" cóż oznacza, jeśli nie to, że również zstąpił do niższych części ziemi? Ten, który zstąpił, jest i Tym, który wstąpił ponad wszystkie niebiosa, aby wszystko napełnić. I On ustanowił jednych apostołami, innych prorokami, innych ewangelistami, innych pasterzami i nauczycielami dla przysposobienia świętych do wykonywania posługi, celem budowania Ciała Chrystusowego, aż dojdziemy wszyscy razem do jedności wiary i pełnego poznania Syna Bożego, do człowieka doskonałego, do miary wielkości według Pełni Chrystusa. [Chodzi o to], abyśmy już nie byli dziećmi, którymi miotają fale i porusza każdy powiew nauki, na skutek oszustwa ze strony ludzi i przebiegłości w sprowadzaniu na manowce fałszu. Natomiast żyjąc prawdziwie w miłości sprawmy, by wszystko rosło ku Temu, który jest Głową - ku Chrystusowi. Z Niego całe Ciało - zespalane i utrzymywane w łączności dzięki całej więzi umacniającej każdy z członków stosownie do jego miary - przyczynia sobie wzrostu dla budowania siebie w miłości.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jeśli uwierzysz, ujrzysz chwałę Bożą,
mówi Pan.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Po tym, jak apostoł podkreślił niezbędną jedność Kościoła, kieruje teraz uwagę na poszczególnych wierzących. I pokazuje, że jedność nie oznacza wygładzenia i jednolitości. „Każdy z nas”, pisze Paweł, otrzymuje szczególny dar po to, aby nim służyć wspólnocie. Dlatego każdy uczeń nosi odpowiedzialność za siebie nawzajem i za całą wspólnotę. W tym leży sens Kościoła, nie „klerykalnego”, ale „Kościoła ludu” - to znaczy takiego, gdzie każdy jest odpowiedzialny za całość, zgodnie z otrzymanymi darami. Nikt nie powinien uchylać się od odpowiedzialności za całe ciało Kościoła. Apostoł, przywołując zdanie psalmu: „rozdał ludziom dary” (Ps 68), wymienia niektóre z tych, jakie Pan daje wierzącym: ustanowił jednych apostołami, którzy są fundamentem Kościoła; innych prorokami, to znaczy ludźmi Ducha, którzy ożywają Słowo; następnie ewangelistami, którzy głoszą Ewangelię; jeszcze innych pasterzami i nauczycielami, odpowiedzialnymi za duszpasterskie przewodnictwo wspólnocie i nauczanie. Wszystkie te dary dane są „dla przysposobienia świętych (wspólnoty) do wykonywania posługi, celem budowania Ciała Chrystusowego”. Celem charyzmatów jest zatem „przysposobienie” chrześcijan, a więc uczynienie ich odpowiednimi do budowania Ciała Chrystusa, które jest „mieszkaniem Boga przez Ducha”. To w tym zadaniu służby każdy staje się „człowiekiem doskonałym”. Doskonałość nie polega zatem na realizowaniu siebie samych, ale na osiągnięciu postawy Chrystusa. „Chodzi o to, abyśmy już nie byli dziećmi” - mówi apostoł do chrześcijan w Efezie - to znaczy ludźmi niedojrzałymi, rzuconymi jak na statku na łaskę fal lub oszukanymi przez fałszywych proroków. Dojrzałość wiary polega na tym, by „żyć prawdziwie w miłości”, a więc żyć Ewangelią razem z całą wspólnotą uczniów. Nie wystarczy poznać, trzeba kochać, czyli oddawać swoje życie za innych. To miłość daje blask prawdzie i wzrost Kościołowi.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
