Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
To jest Ewangelia biednych,
wyzwolenie dla więźniów,
wzrok dla niewidomych, wolność
dla prześladowanych.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Dzieje Apostolskie 16,11-15
Odbiwszy od lądu w Troadzie popłynęliśmy wprost do Samotraki, a następnego dnia do Neapolu, a stąd do Filippi, głównego miasta tej części Macedonii, które jest [rzymską] kolonią. W tym mieście spędziliśmy kilka dni. W szabat wyszliśmy za bramę nad rzekę, gdzie - jak sądziliśmy - było miejsce modlitwy. I usiadłszy rozmawialiśmy z kobietami, które się zeszły. Przysłuchiwała się nam też pewna "bojąca się Boga" kobieta z miasta Tiatyry imieniem Lidia, która sprzedawała purpurę. Pan otworzył jej serce, tak że uważnie słuchała słów Pawła. Kiedy została ochrzczona razem ze swym domem, poprosiła nas: «Jeżeli uważacie mnie za wierną Panu - powiedziała - to przyjdźcie do mego domu i zamieszkajcie w nim!». I wymogła to na nas.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Syn człowieczy przyszedł służyć,
kto chce być wielki, niech służy innym.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Apostoł Paweł wkroczył do Europy, poruszony „Duchem Jezusa”. Filippi jest pierwszym etapem tej drogi głoszenia Słowa Bożego do Rzymu przez Pawła. Tekst kontynuuje w tym miejscu „my”, sugerując włączenie Łukasza i Sylasa do misji apostoła. Pawła powitała w Filippi grupa kobiet, pod przewodnictwem Lidii, bogobojnej handlarki tkanin. Po wysłuchaniu Pawła, nawróciła się i poprosiła o chrzest. Jest zamożną handlarką, azjatycką imigrantką, wyemancypowaną, samotną kobietą, pierwszym nawróceniem w Europie, Łukasz czyni z niej prototyp przyszłych nawróceń. Proces nawrócenia jest również dokładnie opisany: „Pan otworzył jej serce, tak że uważnie słuchała słów Pawła”. Głoszenie Ewangelii nie jest bowiem związane z liczbą wyznawców. Ewangelia ma na celu zmianę serca każdego człowieka. To ze zmiany jednostek wypływa chrześcijańskie braterstwo. Głoszenie apostolskie działa bowiem poprzez przemianę ludzkich serc i jednocząc się braterską więzią. Lidia zostaje ochrzczona wraz z rodziną, ze wszystkimi, którzy mieszkali w domu. Znamienne jest, że pierwsze chrześcijańskie głoszenie w Europie koncentruje się na domu. Nie w synagodze, ani w rzymskich miejscach publicznych. Jest to sens chrześcijaństwa, które przyjmuje cechy „rodziny”, rozumianej nie jako jądro, ale jako dom, który przyjmuje wszystkich, ale zachowuje cechy „domowe”, z bezpośrednimi, braterskimi, solidarnymi i trwałymi relacjami. Naleganie Lidii, by przyjąć Pawła i jego towarzyszy, jest jednym z wyjątkowych owoców nawrócenia do Ewangelii: „Jeżeli uważacie mnie za wierną Panu - powiedziała - to przyjdźcie do mego domu i zamieszkajcie w nim!”. Lidia „wymogła to na nich”, zauważa Łukasz. Można powiedzieć, że przyjmowanie cudzoziemców jest już wpisane w korzenie europejskiego chrześcijaństwa. Konieczne jest ich natychmiastowe ożywienie, jeśli Kościół europejski chce wyjść ze swojej bezpłodności. Nie nawracamy się do Jezusa dla siebie czy dla własnego osobistego spełnienia. Braterstwo, które rodzi się z głoszenia ewangelicznego, natychmiast otwiera swoje serce i własny dom.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
