Wspomnienie świętych Addaja i Mariego, założycieli Kościoła chaldejskiego. Modlitwa za chrześcijan w Iraku. Czytaj więcej
Wspomnienie świętych Addaja i Mariego, założycieli Kościoła chaldejskiego. Modlitwa za chrześcijan w Iraku.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Każdy, kto żyje i wierzy we mnie,
nie umrze na wieki.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Dzieje Apostolskie 18,23-28
Zabawił tam pewien czas i wyruszył, aby obejść kolejno krainę galacką i Frygię, umacniając wszystkich uczniów.
Pewien Żyd, imieniem Apollos, rodem z Aleksandrii, człowiek uczony i znający świetnie Pisma przybył do Efezu. Znał on już drogę Pańską, przemawiał z wielkim zapałem i nauczał dokładnie tego, co dotyczyło Jezusa, znając tylko chrzest Janowy. Zaczął on odważnie przemawiać w synagodze. Gdy go Pryscylla i Akwila usłyszeli, zabrali go z sobą i wyłożyli mu dokładnie drogę Bożą. A kiedy chciał wyruszyć do Achai, bracia napisali list do uczniów z poleceniem, aby go przyjęli. Gdy przybył, pomagał bardzo za łaską [Bożą] tym, co uwierzyli. Dzielnie uchylał twierdzenia Żydów, wykazując publicznie z Pism, że Jezus jest Mesjaszem.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jeśli uwierzysz, ujrzysz chwałę Bożą,
mówi Pan.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jest to jedyny raz, kiedy w Dziejach Apostolskich wspomina się Apollosa. Paweł mówi o tym w Pierwszym Liście do Koryntian, napisanym w Efezie podczas jego trzeciej podróży, a więc po działalności Apollosa wśród chrześcijan w Koryncie. Ocena, którą Paweł wypowiada w Liście, jest zgodna z tym, co stwierdza się w tym fragmencie Dziejów Apostolskich: Apollos to „człowiek uczony i znający świetnie Pisma”, a jego działalność apostolska jest „inspirowana sercem”. Wiemy jednak również, że Apollos był przyczyną do niepokoju dla apostoła z powodu dwóch frakcji, które powstały wśród chrześcijan w Koryncie, z których jedna była po stronie Pawła, a druga po stronie Apollosa. Ważne jest, aby uchwycić pasję Pawła do jedności wspólnoty chrześcijańskiej. W swoim Liście Paweł wychwala również głoszenie Apollosa, ale ostrzega chrześcijan, że pycha czai się zawsze w sercach wierzących, jest niebezpieczną trucizną, która dzieli wspólnotę aż do jej zniszczenia. Znacząca jest działalność Pryscyllii i Akwila, którzy przyjmują Apollosa w swoim domu i pomagają mu jeszcze lepiej zrozumieć przesłanie Ewangelii. Spory i podziały, które powstają we wspólnocie chrześcijańskiej, muszą znaleźć rozwiązanie wewnątrz wspólnoty, w horyzoncie braterstwa, mając na celu przede wszystkim jedność samej wspólnoty. Wytrwałość w życiu wspólnoty, nawet przy nieuniknionych nieporozumieniach i napięciach, oraz zachowanie jedności, jest warunkiem zrozumienia głębokiej prawdy Ewangelii. Prosta doktryna lub umiejętności dialektyczne nie wystarczą, aby być prawdziwie ewangelicznym. I jest znamienne, że Łukasz w tym fragmencie wymienia Pryscyllę przed Akwilem, jakby dla podkreślenia działalności duszpasterskiej, jaką kobiety prowadziły we wspólnotach paulinów. Jest to także cenna wskazówka dla współczesnych wspólnot chrześcijańskich, które wymagają większej obecności kobiet w życiu Kościoła.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
