Wspomnienie św. Ireneusza, biskupa Lyonu i męczennika († 202): przybył do Francji z Anatolii, by głosić Ewangelię. Czytaj więcej
Wspomnienie św. Ireneusza, biskupa Lyonu i męczennika († 202): przybył do Francji z Anatolii, by głosić Ewangelię.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Duch Pana jest nad Tobą,
Dziecię, które zrodzisz, będzie nazwane świętym.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Amosa 3,1-8; 4,11-12
Słuchajcie tego słowa, które mówi Pan do was, synowie Izraela, do całego pokolenia, które Ja wyprowadziłem z ziemi egipskiej:
Jedynie was znałem ze wszystkich narodów na ziemi,
dlatego was nawiedzę karą za wszystkie wasze winy.
Czyż wędruje dwu razem,
jeśli się wzajem nie znają?
Czyż ryczy lew w lesie,
zanim ma zdobycz?
Czyż lwiątko wydaje głos ze swego legowiska,
jeśli niczego nie schwytało?
Czyż spada ptak na ziemię,
jeśli nie było sidła?
Czyż się unosi pułapka nad ziemią,
zanim coś schwytała?
Czyż dmie się w trąbę w mieście,
a lud się nie przelęknie?
Czyż zdarza się w mieście nieszczęście,
by Pan tego nie sprawił?
Bo Pan Bóg nie uczyni niczego,
jeśli nie objawi swego zamiaru sługom swym, prorokom.
Gdy lew zaryczy,
któż się nie ulęknie?
Gdy Pan Bóg przemówi,
któż nie będzie prorokować?
Spustoszyłem was, jak podczas Bożego spustoszenia Sodomy i Gomory;
staliście się jak głownia wyciągnięta z ognia;
aleście do Mnie nie powrócili -
wyrocznia Pana.
Tak uczynię tobie, Izraelu,
a ponieważ ci to uczynię, przygotuj się, by stawić się przed Bogiem twym, Izraelu!
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Oto my, Panie, Twoi słudzy,
Niech się nam stanie według Twego Słowa.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Powtarzającym się problemem w relacji między Bogiem a Jego ludem jest ciągła zdrada ustanowionego przymierza. Izrael za każdym razem, gdy żyje w obfitości, zapomina o Panu, zwraca się do innych bogów i daje się ogarnąć zepsuciu. Pan, który jest zawsze bardziej hojny niż sprawiedliwy, za każdym razem posyła proroków, aby Izrael mógł pokutować i powrócić do przymierza. Amos poprzez siedem przykładów stara się pomóc w dogłębnym odczytaniu historii, którą żyli ludzie, i znaków, które zostały im ukazane. Słowo Boże, porównane do ryku lwa, jest duchową siłą, która działa z niepowstrzymanym impetem, nieuchronnie wywołując skutek, dla którego jest posłana. Bóg wybrał naród izraelski, aby powierzyć mu misję przekazywania miłości Boga aż po krańce ziemi: chce, aby wszystkie narody zostały zbawione. Nie jest to zatem przymierze zamknięte w ramach jednego narodu, Izraela. Jest ono przeznaczone dla wszystkich narodów, jak wielokrotnie powtarzali prorocy. To marzenie Boga o świecie podejmuje Kościół, powołany dziś do budowania powszechnego braterstwa. My, wierzący w Jezusa, nie żyjemy dla siebie, ale właśnie po to, by przekazywać wszystkim narodom Ewangelię miłości. To znaczenie Słowa, które Bóg powierza również w nasze ręce. Kiedy Słowo Boże jest skierowane do nas, jeśli naprawdę Go słuchamy, nie możemy nie przekazywać go dalej. Wszyscy jesteśmy wezwani do bycia prorokami. Oto znaczenie ostatniego przypomnienia Amosa: „a ponieważ ci to uczynię, przygotuj się, by stawić się przed Bogiem twym, Izraelu!”. Ponieważ musimy stać się prorokami królestwa Bożego, przygotujmy się na słuchanie Jego Słowa z wiarą.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
