Pamięć o Floribercie Bwana Chui, młodym mężczyźnie z Kongo, należącym do Wspólnoty Sant'Egidio, zamordowanym w 2007 przez nieznanych sprawców w Gomie, gdyż przeciwstawił się próbie korupcji. Czytaj więcej
Pamięć o Floribercie Bwana Chui, młodym mężczyźnie z Kongo, należącym do Wspólnoty Sant'Egidio, zamordowanym w 2007 przez nieznanych sprawców w Gomie, gdyż przeciwstawił się próbie korupcji.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
To jest Ewangelia biednych,
wyzwolenie dla więźniów,
wzrok dla niewidomych, wolność
dla prześladowanych.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Ozeasza 14,2-10
Wróć, Izraelu, do Pana Boga twojego,
upadłeś bowiem przez własną twą winę.
Zabierzcie ze sobą słowa
i nawróćcie się do Pana!
Mówcie do Niego: «Przebacz nam całą naszą winę,
w ten sposób otrzymamy dobro
za owoc naszych warg.
Asyria nie może nas zbawić -
nie chcemy już wsiadać na konie
ani też mówić "nasz Boże"
do dzieła rąk naszych.
U Ciebie bowiem znajdzie litość sierota».
«Uleczę ich niewierność i umiłuję ich z serca,
bo gniew mój odwrócił się od nich.
Stanę się jakby rosą dla Izraela,
tak że rozkwitnie jak lilia
i jak topola rozpuści korzenie.
Rozwiną się jego latorośle,
będzie wspaniały jak drzewo oliwne,
woń jego będzie jak woń Libanu.
I wrócą znowu, by usiąść w mym cieniu,
i zboża uprawiać będą,
winnice sadzić, których sława
będzie tak wielka, jak wina libańskiego.
Co ma jeszcze Efraim wspólnego z bożkami?
Ja go wysłuchuję i Ja nań spoglądam,
Ja jestem jak cyprys zielony
i Mnie zawdzięcza swój owoc.
Któż jest tak mądry, aby to pojął,
i tak rozumny, aby to rozważył?»
Bo drogi Pańskie są proste:
kroczą nimi sprawiedliwi,
lecz potykają się na nich grzesznicy.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Syn człowieczy przyszedł służyć,
kto chce być wielki, niech służy innym
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Nie można stawać przed Bogiem improwizując w pośpiechu. Uświadomienie sobie własnego grzechu, prośba o przebaczenie i świadomość, czego potrzebujemy, są nieodzowną przesłanką, aby pozwolić Bogu na ponowne wejście do serca i uzdrowienie go. Prorok Ozeasz wzywa: „Zabierzcie ze sobą słowa”. Spotkanie z Bogiem wymaga wejścia we własne wnętrze i uświadomienia sobie własnych ograniczeń i potrzeby zbawienia, świadomości, że tylko w Bogu jest nasze zbawienie. Pomyślmy o wewnętrznej walce syna marnotrawnego opisanej w przypowieści z Ewangelii św. Łukasza. Smutek z powodu własnego stanu i świadomość popełnionego grzechu były niezbędne do podjęcia decyzji o powrocie do ojca. Ten syn również przygotowuje słowa powrotu, nawet jeśli ojciec nie pozwoli mu ich wypowiedzieć. Nawrócenie, to znaczy pokuta i decyzja powrotu do Boga, pociąga za sobą wyrzeczenie się niewoli bożków, a także wyrzeczenie się narzędzi wojny (koni), aby zamiast tego wybrać składanie duchowych ofiar Bogu, który jest miłosierdziem: «Asyria nie może nas zbawić - nie chcemy już wsiadać na konie ani też mówić "nasz Boże" do dzieła rąk naszych. U Ciebie bowiem znajdzie litość sierota». Przebaczenie i miłość, które oferuje Bóg, czynią cud: Izrael odzyskuje zdrowie serca i w ten sposób znajduje nowe źródło: życie tych, którzy nawracają swoje serca i powracają do Pana jest wyobrażone jako bujny ogród i źródło, które może dać schronienie i ugasić pragnienie tych, którzy się do niego zbliżają.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
