Wspomnienie św. Mikołaja (†343), którego relikwie znajdują się w Bari. Był biskupem Miry w Azji Mniejszej (obecnie w Turcji); czczony na całym Wschodzie (Wspomnienie wszystkich chrześcijan żyjących na Wschodzie). Czytaj więcej
Wspomnienie św. Mikołaja (†343), którego relikwie znajdują się w Bari. Był biskupem Miry w Azji Mniejszej (obecnie w Turcji); czczony na całym Wschodzie (Wspomnienie wszystkich chrześcijan żyjących na Wschodzie).
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Ja jestem dobrym pasterzem,
a owce Moje słuchają Mego głosu,
i nastanie jedna owczarnia i jeden pasterz.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Izajasza 40,1-11
«Pocieszcie, pocieszcie mój lud!» - mówi wasz Bóg.
«Przemawiajcie do serca Jeruzalem
i wołajcie do niego,
że czas jego służby się skończył,
że nieprawość jego odpokutowana,
bo odebrało z ręki Pana karę w dwójnasób
za wszystkie swe grzechy»,
Głos się rozlega: «Drogę dla Pana
przygotujcie na pustyni,
wyrównajcie na pustkowiu
gościniec naszemu Bogu!
Niech się podniosą wszystkie doliny,
a wszystkie góry i wzgórza obniżą;
równiną niechaj się staną urwiska,
a strome zbocza niziną gładką.
Wtedy się chwała Pańska objawi,
razem ją wszelkie ciało zobaczy,
bo usta Pańskie to powiedziały».
Głos się odzywa: «Wołaj!» -
I rzekłem: Co mam wołać? -
«Wszelkie ciało to jakby trawa,
a cały wdzięk jego jest niby kwiat polny.
Trawa usycha, więdnie kwiat,
gdy na nie wiatr Pana powieje.
<Prawdziwie, trawą jest naród>.
Trawa usycha, więdnie kwiat,
lecz słowo Boga naszego trwa na wieki».
Wstąpże na wysoką górę,
zwiastunko dobrej nowiny w Syjonie!
Podnieś mocno twój głos,
zwiastunko dobrej nowiny w Jeruzalem!
Podnieś głos, nie bój się!
Powiedz miastom judzkim:
«Oto wasz Bóg!»
Oto Pan Bóg przychodzi z mocą
i ramię Jego dzierży władzę.
Oto Jego nagroda z Nim idzie
i przed Nim Jego zapłata.
Podobnie jak pasterz pasie On swą trzodę,
gromadzi [ją] swoim ramieniem,
jagnięta nosi na swej piersi,
owce karmiące prowadzi łagodnie.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Daję Wam przykazanie nowe:
miłujcie się, jak ja Was umiłowałem.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Natchniony Duchem Bożym prorok zwraca się słowami pocieszenia do ludu wygnanego i zasmuconego oddaleniem od Jerozolimy. Z jednej strony zachęca ludzi do refleksji nad słabością i niepewnością życia, ale z drugiej wzywa do podniesienia wzroku i zwrócenia go ku Panu, ponieważ On go nie opuścił, przeciwnie, przychodzi, by go wyzwolić. Dlatego pilnie trzeba utorować drogę na pustyni, aby Pan mógł przyjść. Pustynia jest dla nas pustynią serc: to miasta wyjałowione z miłości, z życia i godności, a zatem opanowane przez przemoc, wojny, opuszczenie, samotność. Pan przychodzi wyzwolić serca z niewoli zła, grzechu, egoizmu. Kiedy Słowo Boże dociera do serca, sprawia, że ono ponownie rozkwita: z nowego serca rodzi się nowy świat. Pan prosi proroka, aby pocieszył swój lud, to znaczy przemówił do jego serc, aby ten odzyskał nadzieję, pokładając ufność nie w samym sobie, ale w Bogu, który zbawia. I prosi proroka, aby pocieszył wszystkich, aby nikt nie był pozbawiony zapowiedzi nowych czasów zbawienia. Dlatego prosi go: «Wstąpże na wysoką górę, zwiastunko dobrej nowiny w Syjonie! Podnieś mocno twój głos, zwiastunko dobrej nowiny w Jeruzalem!» Wspólnoty chrześcijańskie, indywidualni wierzący, wszyscy jesteśmy zaproszeni w tym czasie Adwentu do przyjęcia tego Słowa nadziei.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
