Wspomnienie św. Ambrożego (†397), biskupa Mediolanu. Pasterz swojego ludu, obrońca ubogich i słabych przed wszelkim uciskiem. Stał się silnym obrońcą Kościoła wobec arogancji imperatora. Czytaj więcej
Wspomnienie św. Ambrożego (†397), biskupa Mediolanu. Pasterz swojego ludu, obrońca ubogich i słabych przed wszelkim uciskiem. Stał się silnym obrońcą Kościoła wobec arogancji imperatora.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jesteście wybranym plemieniem,
królewskim kapłaństwem, narodem świętym,
ludem wybranym przez Boga,
by ogłaszać dzieła Jego potęgi.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Izajasza 40,25-31
«Z kimże byście mogli Mnie porównać,
tak, żeby Mi dorównał?» - mówi Święty.
Podnieście oczy w górę
i patrzcie: Kto stworzył te [gwiazdy]?
- Ten, który w szykach prowadzi ich wojsko,
wszystkie je woła po imieniu.
Spod takiej potęgi i olbrzymiej siły
nikt się nie uchyli.
Czemu mówisz, Jakubie,
i ty, Izraelu, powtarzasz:
«Zakryta jest moja droga przed Panem
i prawo me przed Bogiem przeoczone?»
Czy nie wiesz tego? Czyś nie słyszał?
Pan - to Bóg wieczny,
Stwórca krańców ziemi.
On się nie męczy ani nie nuży,
Jego mądrość jest niezgłębiona.
On dodaje mocy zmęczonemu
i pomnaża siły omdlałego.
Chłopcy się męczą i nużą,
chwieją się słabnąc młodzieńcy,
lecz ci, co zaufali Panu, odzyskują siły,
otrzymują skrzydła jak orły:
biegną bez zmęczenia,
bez znużenia idą.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Świętymi bądźcie,
jak Ja jestem święty, mówi Pan.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Niejednokrotnie w życiu zatracamy prawdę o sobie i o historii: pycha i głupota zaślepiają i nie pozwalają nam dostrzec ani stanu słabości, w którym wszyscy żyjemy, ani pomocy, jaką daje nam Pan. I ufamy, że możemy znaleźć zbawienie albo w nas samych, albo w „bożkach”, takich jak bogactwo, kariera, osobisty dobrobyt. Prorok zaprasza Izrael do rozejrzenia się wokół, do zobaczenia narodów ziemi, nawet tych, które wydają się silne i niewzruszone, do uświadomienia sobie ich słabości. Jeśli natomiast, jak mówi prorok, podniesiemy wzrok na Pana, rozpoznamy Jego twórczą moc: to On stworzył niebo i ziemię. W Panu jest nasza siła. To duchowe spojrzenie, będące owocem modlitwy i słuchania Słowa Bożego, oczyszcza oczy serca i pozwala nam dojrzeć drogę wyzwolenia, którą Pan chce iść razem z nami. Prorok, poprzez szereg ostrych pytań, chce obudzić w nas poczucie Boga i Jego wielkości. Tylko Pan jest wielki i tylko On rządzi światem i historią. Ci, którzy polegają na Panu, otrzymują pomoc i pocieszenie, wsparcie i siłę. Wszyscy, młodzi i starzy, jesteśmy wezwani, by zaufać tylko Bogu: „ci, co zaufali Panu, odzyskują siły, otrzymują skrzydła jak orły: biegną bez zmęczenia, bez znużenia idą”. W trudach życia nie rozpaczajmy, raczej zawierzmy się Panu, a odzyskamy siły do szybkiego kroczenia w Jego obecności.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
