Czytanie Slowa Bozego
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Duch Pana jest nad Tobą,
Dziecię, które zrodzisz, będzie nazwane świętym.
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Ezechiela 47,1-9.12
Następnie zaprowadził mnie z powrotem przed wejście do świątyni, a oto wypływała woda spod progu świątyni w kierunku wschodnim, ponieważ przednia strona świątyni była skierowana ku wschodowi; a woda płynęła spod prawej strony świątyni na południe od ołtarza. I wyprowadził mnie przez bramę północną na zewnątrz i poza murami powiódł mnie od bramy zewnętrznej, skierowanej ku wschodowi. A oto woda wypływała spod prawej ściany świątyni, na południe od ołtarza. Potem poprowadził mnie ów mąż w kierunku wschodnim; miał on w ręku pręt mierniczy, odmierzył tysiąc łokci i kazał mi przejść przez wodę; woda sięgała aż do kostek. Następnie znów odmierzył tysiąc [łokci] i kazał mi przejść przez wodę: sięgała aż do kolan; i znów odmierzył tysiąc [łokci] i kazał mi przejść: sięgała aż do bioder; i znów odmierzył jeszcze tysiąc [łokci]: był tam już potok, przez który nie mogłem przejść, gdyż woda była za głęboka, była to woda do pływania, rzeka, przez którą nie można było przejść. Potem rzekł do mnie: «Czy widziałeś to, synu człowieczy?» I poprowadził mnie z powrotem wzdłuż rzeki. Gdy się odwróciłem, oto po obu stronach na brzegu rzeki znajdowało się wiele drzew. A On rzekł do mnie: «Woda ta płynie na obszar wschodni, wzdłuż stepów, i rozlewa się w wodach słonych, i wtedy wody jego stają się zdrowe. Wszystkie też istoty żyjące, od których tam się roi, dokądkolwiek potok wpłynie, pozostają przy życiu: będą tam też niezliczone ryby, bo dokądkolwiek dotrą te wody, wszystko będzie uzdrowione. A nad brzegami potoku mają rosnąć po obu stronach różnego rodzaju drzewa owocowe, których liście nie więdną, których owoce się nie wyczerpują; każdego miesiąca będą rodzić nowe, ponieważ woda dla nich przychodzi z przybytku. Ich owoce będą służyć za pokarm, a ich liście za lekarstwo».
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Oto my, Panie, Twoi słudzy,
Niech się nam stanie według Twego Słowa.
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
W tej wizji proroka Ezechiela Słowo Boże pokazuje nam przeznaczenie, do którego zmierzamy, marzenie, które Pan ma wobec nas. Naszym oczom ukazuje się Jerozolima i świątynia. Wizja ta jest dość sugestywna: to woda, która wypływa obficie ze świątyni i płynie, by ożywić to, co napotyka. Obraz ten nawiązuje do początków nowych czasów, w których dobrobyt nowego ludu będzie blisko związany z jedynym źródłem prawdziwego życia. W języku biblijnym woda, która płynie i użyźnia jałową ziemię, zmieniając ją w bujny ogród, jest symbolem potęgi Boga, który przemienia jałowość ludzkich serc, nie tylko czyniąc je zdolnymi do przyjęcia marzenia samego Boga, ale także przemieniając je, by aktywnie Mu służyły. W Ewangelii Jana to sam Jezus ukazuje się nam jako prawdziwa świątynia, z której wytryska woda żywa Ducha Świętego: „Jezus wstał i zawołał donośnym głosem: „Jeśli ktoś jest spragniony, a wierzy we Mnie - niech przyjdzie do Mnie i pije! Jak rzekło Pismo: Rzeki wody żywej popłyną z jego wnętrza”” (J 7, 38), a kiedy był na krzyżu, Ewangelista zauważa: „jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok, a natychmiast wypłynęła krew i woda” (J 19,34). Podczas gdy zbliżamy się do Wielkanocy, ten fragment proroka skłania nas, byśmy się nie oddalali, przede wszystkim w tych dniach, od źródła Słowa Bożego, abyśmy mogli pojąć i przyjąć z większą mocą do naszych serc tajemnicę miłości, którą będziemy świętować podczas Wielkiego Tygodnia. Rzeka wody żywej wypłynie w tych dniach dla nas i całego świata.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
