Uroczystość Trójcy Przenajświętszej
Kościoły wschodnie świętują Zesłanie Ducha Świętego.
Czytaj więcej
Uroczystość Trójcy Przenajświętszej
Kościoły wschodnie świętują Zesłanie Ducha Świętego.
Pierwsze czytanie
Wyjścia 34,4-6.8-9
Mojżesz wyciosał dwie tablice kamienne jak pierwsze, a wstawszy rano wstąpił na górę, jak mu nakazał Pan, i wziął do rąk tablice kamienne.
A Pan zstąpił w obłoku, i [Mojżesz] zatrzymał się koło Niego, i wypowiedział imię Jahwe. Przeszedł Pan przed jego oczyma i wołał: «Jahwe, Jahwe, Bóg miłosierny i litościwy, cierpliwy, bogaty w łaskę i wierność, I natychmiast skłonił się Mojżesz aż do ziemi i oddał pokłon, mówiąc: «Jeśli darzysz mnie życzliwością, Panie, [to proszę], niech pójdzie Pan w pośród nas. Jest to wprawdzie lud o twardym karku, ale przebaczysz winy nasze i grzechy nasze i uczynisz nas swoim dziedzictwem».
Psalm responsoryjny
Dn 3
Chwalebny jesteś, wiekuisty Boże.
Błogosławiony jesteś, Panie, Boże naszych ojców,
pełen chwały i wywyższony na wieki.
Błogosławione jest imię Twoje †
pełne chwały i świętości,
uwielbione i wywyższone na wieki.
Błogosławiony jesteś w przybytku Twojej świętej chwały,
uwielbiony i przesławny na wieki.
Błogosławiony jesteś na tronie swojego królestwa,
uwielbiony i przesławny na wieki.
Błogosławiony jesteś Ty, co spoglądasz w otchłanie, †
który zasiadasz na Cherubach,
pełen chwały i wywyższony na wieki.
Błogosławiony jesteś na sklepieniu nieba,
pełen chwały i wywyższony na wieki.
Drugie czytanie
2 List do Koryntian 13,11-13
Zresztą, bracia, radujcie się, dążcie do doskonałości, pokrzepiajcie się na duchu, jedno myślcie, pokój zachowujcie, a Bóg miłości i pokoju niech będzie z wami! Pozdrówcie się nawzajem świętym pocałunkiem! Pozdrawiają was wszyscy święci. Łaska Pana Jezusa Chrystusa, miłość Boga i dar jedności w Duchu Świętym niech będą z wami wszystkimi!
Czytanie Ewangelii
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Wczoraj zostałem pogrzebany z Chrystusem,
dziś zmartwychwstaję z Tobą, który zmartwychwstałeś,
z Tobą zostałem ukrzyżowany,
pamiętaj o mnie w swoim królestwie.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jana 3,16-18
Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony. Kto wierzy w Niego, nie podlega potępieniu; a kto nie wierzy, już został potępiony, bo nie uwierzył w imię Jednorodzonego Syna Bożego.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Wczoraj zostałem pogrzebany z Chrystusem,
dziś zmartwychwstaję z Tobą, który zmartwychwstałeś,
z Tobą zostałem ukrzyżowany,
pamiętaj o mnie w swoim królestwie.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Homilia
Okres liturgiczny po Zesłaniu Ducha Świętego rozpoczyna się uroczystością Trójcy Przenajświętszej, tajemnicą leżącą u podstaw wiary chrześcijańskiej: Bóg jest jeden w trzech Osobach: Ojca, Syna i Ducha Świętego. Wezwaniem do Ojca, Syna i Ducha Świętego chrześcijanie na całym świecie otwierają swoje modlitwy. Każdego wieczoru na modlitwie i w każdej liturgii nasze pierwsze słowa brzmią: „Niech będzie błogosławione imię Ojca i Syna i Ducha Świętego”. To znak jedności i komunii, która jednoczy wszystkich, małych i wielkich, w każdej części świata. A Credo umieszcza tę tajemnicę w centrum wiary chrześcijańskiej. Dzisiejsza uroczystość zdaje się sugerować, że już pierwsze kroki Kościoła narodzonego w dniu Pięćdziesiątnicy poruszają się w imię Trójcy Świętej. Wszystko pochodzi od Boga, z tajemnicy Jego bezgranicznej miłości, która skłoniła Ojca do zesłania własnego Syna dla zbawienia wszystkich narodów. „Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (J 3,16) - mówi Jezus do Nikodema. A autor Listu do Hebrajczyków nawiązuje do tej zawsze otwartej miłości Boga: „Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna” (Hbr 1,1-2).
Święto Trójcy Świętej, zapraszając nas do celebrowania tej bezgranicznej miłości Boga, skłania nas do kontemplacji Kościoła, Wspólnoty jako owocu miłości Ojca, Syna i Ducha Świętego.
Czas po Zesłaniu Ducha Świętego jest czasem wypełniania przez Kościół misji niesienia Ewangelii wszystkim narodom. Wspólnota wierzących jest wezwana do wypełniania każdego dnia tego, co wydarzyło się tamtego dnia. Owe języki ognia nie zniknęły wraz z końcem dnia Pięćdziesiątnicy. Rzeczywiście, te języki są prawdziwą skarbnicą mądrości, którą Pan dał uczniom. Duch Święty gromadzi wierzących w jedno, czyniąc ich dziećmi ludu, a nie niewolnikami panów tego świata, jak pisze apostoł: „Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: «Abba, Ojcze!»” (Rz 8,15).
Z Pięćdziesiątnicy narodził się Kościół ludu, który mówi jasno i z nową mocą językiem miłości do wszystkich, językiem pokoju między wszystkimi narodami. Tajemnicą Pięćdziesiątnicy jest to, że przeżyliśmy ją razem, jak marzenie Boga dla świata. Uroczystość Trójcy Świętej przypomina nam o pilności zadania, jakie Pan powierza swemu Kościołowi. Zadanie, które dziś wydaje się jeszcze pilniejsze niż wczoraj. Widzimy, jak duch zła w tym czasie wydaje się popychać wielu skuteczniej do kultywowania przemocy i strachu, troszcząc się o własne partykularne interesy, zapominając o interesach najuboższych. A jutro wydaje się niepewne, zwłaszcza dla najsłabszych. Duch Święty przynagla nas, abyśmy jeszcze bardziej wsłuchiwali się w potrzebę zbawienia każdego człowieka. Jego siła przywróciła pokój między narodami, przekazywała miłość oraz przywracała życie i godność biednym i słabym.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
