MODLITWA NA KAŻDY DZIEŃ

OSTATNIA WIECZERZA

W pierwszy dzień Przaśników przystąpili do Jezusa uczniowie i zapytali Go: «Gdzie chcesz, żebyśmy Ci przygotowali Paschę do spożycia?» On odrzekł: «Idźcie do miasta, do znanego nam człowieka, i powiedzcie mu: "Nauczyciel mówi: Czas mój jest bliski; u ciebie chcę urządzić Paschę z moimi uczniami"». Uczniowie uczynili tak, jak im polecił Jezus, i przygotowali Paschę.

Z nastaniem wieczoru zajął miejsce u stołu razem z dwunastu <uczniami>. A gdy jedli, rzekł: «Zaprawdę, powiadam wam: jeden z was mnie zdradzi». Bardzo tym zasmuceni zaczęli pytać jeden przez drugiego: «Chyba nie ja, Panie?» On zaś odpowiedział: «Ten, który ze Mną rękę zanurza w misie, on Mnie zdradzi. Wprawdzie Syn Człowieczy odchodzi, jak o Nim jest napisane, lecz biada temu człowiekowi, przez którego Syn Człowieczy będzie wydany. Byłoby lepiej dla tego człowieka, gdyby się nie narodził». Wtedy Judasz, który Go miał zdradzić, rzekł: «Czy nie ja, Rabbi?» Odpowiedział mu: «Tak jest, ty».

 

Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.

Jeśli z Nim umieramy, z Nim też żyć będziemy.
Jeśli trwamy w cierpliwości, z Nim też królować będziemy.

Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.

Historia zdrady Judasza zawsze budzi uczucie bólu i dezorientacji. Judasz posuwa się tak daleko, że sprzedaje swego Pana za trzydzieści srebrników (cena okupu za niewolnika). Ileż goryczy jest w pierwszych słowach dzisiejszej Ewangelii: „Jeden z Dwunastu”! Tak, jeden z najbliższych przyjaciół. Taki, którego Jezus wybrał, kochał i o którego się troszczył, także bronił przed atakami swoich przeciwników. A teraz to on sprzedaje go ich wrogom. Judasz dał się uwieść bogactwu i w ten sposób pogłębił swój dystans do Mistrza do tego stopnia, że kontynuacją była zdrada. Jezus wyraźnie powiedział: „Nie możecie służyć Bogu i Mamonie” (Mt 6,24). Judasz ostatecznie wybrał to drugie i wyruszył w tę drogę. Jednak jej zakończenie jest zupełnie inne niż myślał. Być może ta udręka zaczęła się od chęci znalezienie sposobu i chwili, aby „wydać Jezusa”. Nadchodził ten moment, który zbiegał się z Paschą, czasem spalenia baranka na pamiątkę wyzwolenia z niewoli egipskiej. Jezus dobrze wiedział, co go czeka: „Mój czas jest bliski”. Poprosił uczniów, aby przygotowali wieczerzę paschalną, z baranka, pokazując w ten sposób, że to nie Judasz „wydał go” kapłanom, ale on sam „wydał się” na śmierć z miłości do ludzi. Jezus mógł opuścić Jerozolimę i udać się na miejsce pustynne, wtedy z pewnością uniknąłby schwytania. Ale On tego nie zrobił. Pozostał w Jerozolimie. I postanowił spożyć wieczerzę podczas której Żydzi wspominają Bożą decyzję o odzyskaniu ludu, wyzwoleniu go z niewoli egipskiej. Pytanie o miłość, postawione przez Jezusa tamtego wieczoru, w dalszym ciągu rozbrzmiewa w uszach każdego ucznia, a nawet każdego człowieka: pasja Jezusa nie zakończyła się. Wszyscy musimy uważać, aby być daleko od instynktu zdrady ukrytego w sercach wszystkich. Tego wieczoru także Judasz, chcąc ukryć zamiar swojej duszy przed innymi, odważył się powiedzieć: „Rabbi, czy to ja?”. Zadawajmy sobie pytanie o nasze zdrady, nie po to, aby dać się im zmiażdżyć, ale aby jeszcze bardziej związać nas z Jezusem, który nadal bierze na swoje barki grzechy świata.