Wielka Sobota Czytaj więcej
Wielka Sobota
Czytanie Slowa Bozego
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Każdy, kto żyje i wierzy we mnie,
nie umrze na wieki.
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Łukasza 23,50-56
Był tam człowiek dobry i sprawiedliwy, imieniem Józef, członek Wysokiej Rady. Nie przystał on na ich uchwałę i postępowanie. Był z miasta żydowskiego Arymatei, i oczekiwał królestwa Bożego. On to udał się do Piłata i poprosił o ciało Jezusa. Zdjął je z krzyża, owinął w płótno i złożył w grobie, wykutym w skale, w którym nikt jeszcze nie był pochowany. Był to dzień Przygotowania i szabat się rozjaśniał.
Były przy tym niewiasty, które z Nim przyszły z Galilei. Obejrzały grób i w jaki sposób zostało złożone ciało Jezusa. Po powrocie przygotowały wonności i olejki; lecz zgodnie z przykazaniem zachowały spoczynek szabatu.
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Jeśli uwierzysz, ujrzysz chwałę Bożą,
mówi Pan.
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Dobry i sprawiedliwy człowiek nie poparł decyzji o zabiciu Jezusa. Józef z Arymatei nie przystał na wyrok śmierci wydanego przez Sanhedryn. Pod koniec życia Jezusa wkracza inny Józef. Pierwszy Józef, ocalił go przed Herodem, drugi zdjął z krzyża, owinął w płótno i złożył w nowym grobowcu. Dołączyły do Niego także kobiety, które szły za Jezusem. Przed grobem, w obliczu bólu tego świata, w obliczu śmierci, w obliczu snu uczniów, w obliczu cierpienia pozostaje tylko wiara wyrażona słowami Jezusa, który zawierzył się Ojcu. W obliczu ogromu bólu ci, którzy sprzeciwiają się decyzji o zabijaniu i uciskaniu człowieka, są wezwani nie tylko do płaczu, ale także do wiary, do modlitwy, nadziei na odmianę, oddania tego, co się posiada, choćby tylko płótna miłosierdzia lub grobu do pochówku. Tradycja Kościoła - oparta na fragmentach Pisma Świętego, mówiąca o zstąpieniu Jezusa do piekieł - mówi, że w tym dniu Jezus zstąpił do „podziemia”, miejsca, w którym są zmarli, aby ich zabrać, począwszy od Adama i Ewy, ze sobą do raju. Jest to ikona Wielkanocy czczona w tradycji prawosławnej. To stąd zaczyna się zmartwychwstanie, od zstąpienia Jezusa do piekła, do piekieł tego świata. Można powiedzieć, że Jezus także dzisiaj zstępuje do „piekła” tego świata, aby wyrwać z rąk śmierci wszystkich, którzy zostali zniszczeni przez zło, poniżeni. Zmartwychwstały chce ich zabrać ze sobą do nieba. Do nich i do wielu innych Jezus wciąż mówi: „Dziś ze Mną będziesz w raju”.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
