Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Duch Pana jest nad Tobą,
Dziecię, które zrodzisz, będzie nazwane świętym.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jana 14,27-31
Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się lęka! Słyszeliście, że wam powiedziałem: Odchodzę i przyjdę znów do was. Gdybyście Mnie miłowali, rozradowalibyście się, że idę do Ojca, bo Ojciec większy jest ode Mnie. A teraz powiedziałem wam o tym, zanim to nastąpi, abyście uwierzyli, gdy się to stanie. Już nie będę z wami wiele mówił, nadchodzi bowiem władca tego świata. Nie ma on jednak nic swego we Mnie. Ale niech świat się dowie, że Ja miłuję Ojca, i że tak czynię, jak Mi Ojciec nakazał. Wstańcie, idźmy stąd!
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Oto my, Panie, Twoi słudzy,
Niech się nam stanie według Twego Słowa.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jezus dobrze rozumie, że oddzielenie od Niego jest dla uczniów trudne i bolesne. Obiecał im już dar Ducha Świętego: „On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem”. A teraz daje im swój pokój. Nie jest to jakikolwiek pokój, ale ten, którego On sam doświadcza i który rodzi się z zaufania do Ojca, z pewności, że nie są sami, że nigdy nie zabraknie im Bożego wsparcia i pocieszenia. Jest to dziedzictwo, które otrzymali tylko uczniowie i o którym muszą dawać świadectwo światu. Dlatego Jezus napomina ich, aby się nie lękali i nie trwożyli. Powtarza słowa, które już im powiedział: „Odchodzę i przyjdę znów do was”. Dodaje, że powinni się nawet cieszyć, że idzie do Ojca. Przebywanie „po prawicy Ojca" nie oznacza bowiem oddalenia się od nich i od świata; wręcz przeciwnie, Pan pozostanie bliżej nich, gdziekolwiek będą, i nigdy nikogo nie zostawi samego. Uczniowie rozproszą się po drogach świata, aby głosić Ewangelię, ale On będzie im wszędzie towarzyszył, wspierając ich. Fizyczne odejście Jezusa nie jest zatem skutkiem zdrady, jak te, do których jesteśmy przyzwyczajeni. Ile więzi zostaje zerwanych, ile podziałów zachodzi między ludźmi! „Odejście” Jezusa do Ojca jest znakiem większej miłości Syna do Ojca w niebie: „niech świat się dowie, że Ja miłuję Ojca, i że tak czynię, jak Mi Ojciec nakazał”. To właśnie na drodze posłuszeństwa Bogu uczniowie odkrywają trwałość miłości.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
