Wspomnienie św. Józefa robotnika i święto pracy. Czytaj więcej
Wspomnienie św. Józefa robotnika i święto pracy.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jesteście wybranym plemieniem,
królewskim kapłaństwem, narodem świętym,
ludem wybranym przez Boga,
by ogłaszać dzieła Jego potęgi.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jana 15,1-8
Ja jestem prawdziwym krzewem winnym, a Ojciec mój jest tym, który [go] uprawia. Każdą latorośl, która we Mnie nie przynosi owocu, odcina, a każdą, która przynosi owoc, oczyszcza, aby przynosiła owoc obfitszy. Wy już jesteście czyści dzięki słowu, które wypowiedziałem do was. Wytrwajcie we Mnie, a Ja [będę trwał] w was. Podobnie jak latorośl nie może przynosić owocu sama z siebie - jeśli nie trwa w winnym krzewie - tak samo i wy, jeżeli we Mnie trwać nie będziecie. Ja jestem krzewem winnym, wy - latoroślami. Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić. Ten, kto we Mnie nie trwa, zostanie wyrzucony jak winna latorośl i uschnie. I zbiera się ją, i wrzuca do ognia, i płonie. Jeżeli we Mnie trwać będziecie, a słowa moje w was, poproście, o cokolwiek chcecie, a to wam się spełni. Ojciec mój przez to dozna chwały, że owoc obfity przyniesiecie i staniecie się moimi uczniami.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Świętymi bądźcie,
jak Ja jestem święty, mówi Pan.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Obraz Ojca jako rolnika, Syna jako winorośli i uczniów jako gałęzi pragnie nam opisać więź miłości, która jednoczy uczniów Jezusem i Ojcem. Jest to obraz, który wiele razy pojawia się w Piśmie Świętym, aby opisać relację między Panem a Jego ludem. W tym dniu, który łączy postać św. Józefa i święto pracy, ten obraz przypomina, że ten związek między krzewem a latoroślami pochodzi z dobrych owoców. Jezus, jednocząc uczniów ze sobą, czyni ich uczestnikami tej samej miłości, która łączy Jego z Ojcem. Zaczyna, mówiąc: „Ja jestem krzewem winnym, wy - latoroślami”. Poprzez ten obraz pragnie, by uczniowie dobrze pojęli ten rodzaj związku, który ustanawia z nimi: związek jest tak bliski, by stworzyć wraz z Nim jedno. W rezultacie latorośl żyje i daje owoc jedynie, jeśli jest złączona z krzewem; jeśli oddzieliłaby się, uschłaby i obumarła. Być zjednoczonym z krzewem jest niezbędne dla latorośli. Z tego powodu Jezus kontynuuje: „Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić”. Pojęcie „trwania”, użyte jedenaście razy w tym fragmencie, jest zawsze poprzedzone wyrażeniem „przynosić owoc”. Przynoszenie owocu oznacza bycie uczniami, którzy słuchają Słowa Bożego z czujnym sercem. Tak też było z Józefem, który słuchając Słowa Bożego od anioła, przyjmuje marzenie Ojca, biorąc ze sobą Maryję i jej Syna.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
