Reading of the Word of God
Alleluia, alleluia, alleluia
Whoever lives and believes in me
will never die.
Alleluia, alleluia, alleluia
Ezekiel 43,1-7
He took me to the gate, the one facing east. I saw the glory of the God of Israel approaching from the east. A sound came with him like the sound of the ocean, and the earth shone with his glory. This vision was like the one I had seen when I had come for the destruction of the city, and like the one I had seen by the River Chebar. Then I fell to the ground. The glory of Yahweh arrived at the Temple by the east gate. The Spirit lifted me up and brought me into the inner court; I saw the glory of Yahweh fill the Temple. And I heard someone speaking to me from the Temple while the man stood beside me. He said, 'Son of man, this is the dais of my throne, the step on which I rest my feet. I shall live here among the Israelites for ever; and the House of Israel, they and their kings, will never again defile my holy name with their whorings and the corpses of their kings,
Alleluia, alleluia, alleluia
If you believe, you will see the glory of God,
thus says the Lord.
Alleluia, alleluia, alleluia
The Book of Ezekiel opened with the grand vision of the Glory of God: God revealed himself to men and women in all of His splendour. The evangelist John writes it at the beginning of his Gospel: "And the Word became flesh and lived among us, and we have seen his glory, the glory as of a father's only son, full of grace and truth" (Jn 1:14). Already at the beginning of the book of Ezekiel, glory expressed God's splendour and beauty, which that the disciples contemplated in Jesus on Mount Tabor. The prophet announces the return of this glory: "And there, the glory of the God of Israel was coming from the east.." Now that the Temple has been rebuilt and purified (chapters 40-42), the Lord enters it again with his glory. The Lord is again in his people's midst, and all can enjoy his presence. The Temple was for Isarel the place where God has made his abode and where His people could meet Him in prayer and sacrifices. It is a beautiful tradition of the first Christians of Jerusalem who identified Mary as the "eastern gate" of the Temple, the one who allows God to fill the world with his glory through her "yes." The evangelist John says in the prologue that the Lord Jesus, the Word of the living God, has come to dwell among us. We remain in the presence of God, before the beauty of His glory: He opens our eyes and hearts to rejoice in his grace and to walk with him.
Het gebed is het hart van het leven van de Gemeenschap van Sant’Egidio. Het is haar eerste “werk”. Aan het einde van de dag komt elke Gemeenschap, of die nu klein of groot is, samen bij de Heer om het Woord te beluisteren en zich tot Hem te richten in het gebed. De leerlingen kunnen niet anders dan aan de voeten van Jezus zitten, zoals Maria van Bethanië, om het “betere deel” te kiezen (Lc 10, 42) en van Hem zijn gezindheid te leren (vgl. Fil 2, 5).
Elke keer dat de Gemeenschap zich tot de Heer richt, maakt ze zich die vraag eigen van de anonieme leerling: “Heer, leer ons bidden!” (Lc 11, 1). En Jezus, meester in het gebed, antwoordt: “Wanneer jullie bidden, zeg dan: Abba, Vader”.
Wanneer we bidden, ook in de geslotenheid van ons eigen hart, zijn we nooit alleen of verweesd. Integendeel, we zijn leden van de familie van de Heer. In het gemeenschappelijk gebed wordt naast het mysterie van het kindschap, ook dat van de broederschap en zusterschap duidelijk.
De Gemeenschappen van Sant’Egidio, verspreid over de wereld, verzamelen zich op de verschillende plaatsen die gekozen zijn voor het gebed en brengen de hoop en het verdriet van de “uitgeputte en hulpeloze mensenmenigte” waarover het Evangelie spreekt (Mt 9, 37) bij de Heer. Deze oude menigte omvat de inwoners van onze hedendaagse steden, de armen die zich bevinden in de marge van het leven, en iedereen die wacht om als dagloner te worden aangenomen (vgl. Mt 20).
Het gemeenschappelijk gebed verzamelt de schreeuw, de hoop, het verlangen naar vrede, genezing, zin en redding, die beleefd worden door de mannen en vrouwen van deze wereld. Het gebed is nooit leeg. Het stijgt onophoudelijk op naar de Heer opdat verdriet verandert in vreugde, wanhoop in blijheid, angst in hoop, eenzaamheid in gemeenschap. En het rijk Gods zal spoedig temidden van de mensen komen.
